Sarıldım yaz şafağına.

Hiçbir şey kımıldamıyordu daha alnacında sarayların.Ölüy-
dü su. Orman yolundan ayrılmıyordu alacakaranlığı konak yer-
leri. Yürüdüm, diri ve ılık solukları uyandırıp; ve baktı değerli
taşlar, ve gürültüsüzce havalandı kanatlar.

Şimdiden yepyeni ve solgun ışıklarla dolu bir patikada, bir
çiçek yaptı ilk girişimi ve adını söyledi bana.

Gülümsedim çamların arasında saçını dağıtan sarışın çağlaya-
na: Keşfettim tanrıçayı gümüş rengi dorukta.

O zaman kaldırdım örtüleri birer birer. Ağaçlı yolda sallayıp
kollarımı. Onu horoza gösterdim ovada. Çan kuleleri ve kubbe-
ler arasında kaçıyordu büyük kentte, ve, tıpkı bir dilenci gibi, ko-
şarak kovalıyordum onu mermer rıhtımlarda.

Yolun yukarısında, bir defne ormanının kıyısında, sardım
onu mat mat örtüleriyle, ve duyumsadım uçsuz bucaksız gövdesini.
Ormanın alt yanına indi tan ve çocuk.

Öğle olmuştu uyandıklarında.

Çeviri: Özdemir İnce