Uzağa giderler, azalmaya…
içli sularla taşınır gölgeleri
dibe çökmüş beyazlık, mum…
kendinden öteye gidemeyen asker
bunu bilir ve giderler
iki şair karşılaşır gözleri çaldıran

uzağa giderler, kırılmaya…
anneleri ölür, anlamazlar
her çocuk bir şeyle oynar
anne ölünce,
yoksullardır canıyla oynayan
ve tarih onlarla doludur upuzun
kedilerden bahseden olmaz
kim geçebilir iki ordu arasından
bir harf bile düşürmeyip
kalbine basmadan…
büyür yenilmişlerin gölgesi
dışarda vurulup okulda çoğalan
iki şair karşılaşır sesleri zehir
ölenlerdir haritaları zorlayan
kalanlar değil

savaştır, söz bittiği için başlar
sıçrar gövdede kalan son kelime
bir çeşme olur şiir kanla söyleşen
dünya işlerini yıkamaya gelir
bir ağıtla hayatı değişenler
ovadır saldıran şair değil
herkese aynı derinlikten bakar toprak
farisi bir tavla İsmail?in koltuğunda

(Magmada Kış Mevsimi?nden)