Nasıl yoksuldun, nasıl annesiz
yanağına baksın diye
ayna tuttuk sana biz

nasıl sessizdin, nasıl nefessiz
ruhun acıkır diye
şarkı çaldık sana biz

öyle susuzdun, öyle yeşilsiz
ayağını öpsün diye
ırmak olduk sana biz

öyle yersizdin, öyle ötesiz
kalbin soğumuş diye
ağıt yaktık sana biz

(Budala, Eylül-Ekim 2002)