”Bütün umudum kendimde” der Terentius.

Sen istemezsen hiçbirşey olmaz. Sen başarmak istersen başarırsın. İstemezsen olmaz.
Başkalarının yardımı torpili ya da herhangi bir kayırması olmadan, kısacası hak etmeden
kazanmakla, mücadele vererek ve savaşarak hak ettiğine kavuşmanın arasında her anlamda büyük farklar vardır.
En iyi sığınağımız yine kendimiziz. Monteıgne der ki; “Kendimi hem yürekçe – asıl iş yürekli olmakta çünkü-, hem varlıkça öyle hazırlıyorum ki, başka her şeyimi yitirdiğim zaman kendime yetinmesini bileyim.
Sorun şuradadır ki kadınlarımız kendi kendilerine yeterince güvendikleri halde ön plana çıkmamakta ısrar ediyorlar. Onlara kendilerine güvenmeleri ve yürekli olmaları öğretilmiyor. Bir erkeğe bağımlı olmaları yüceltiliyor. Kendi başına kararlar almaları ve uygulamaları benimsenmiyor. Sonuç olarak bir avuç kadın dışında toplumun hiçbir makam ve mevkiinde kadına rastlamıyoruz. Seçme seçilme hakkı verilen kadınlar gerekli yüreklilikten yoksunsa bu hakkın bir önemi olabilir mi?
* * *
Toplumsal duyarlılıklarımız neden bu kadar azaldı acaba? 25 Kasım Kadına Yönelik Şiddetle Mücadele Günü’nde çelenk törenine inanmayacaksınız ama
gelen kişi sayısı bir elin parmakları kadardı. Nerde bu kadın dernekleri nerede duyarlı insanlar demekten kendimizi alamadık? Manisa Belediyesi Kadın Meclisi bu önemli gün için birçok bilgilendirici broşür basıp dağıttı ve bilgilendirme semineri düzenledi ve duyurdu. Ne seminere ne törene kimse katılmayınca kadınlarımızın şiddetten yana bir problemi olmadığı düşünüldü ancak herkes biliyor ki şiddetle ilgili problemimiz fazlasıyla var da esas problemimiz bilgisizlikten kaynaklanan duyarsızlığımız.
* * *
Böyle önemli bir güne kadınlar sahip çıkmaz seslerini duyurmazlarsa, daha çooookkk “psikolojisi etkilenmemiştir” yönünde adli tıp raporları çıkar. Herkes size şiddet varsa katlanmayı, üstünü kapatmayı, aile içi mesele olduğundan gizlemenizi, çocuklar olduğu için katlanmanızı söyler. Bunun sonucunda da birçok çözümlenebilecek vak’a cehalet yüzünden kangren haline dönüşür. Sonuç mutsuz bir kadın, mutsuz ve problemli çocuklar, mutsuz ve şiddet kusan bir toplum…Üstelik şiddetin cinsel, psikolojik, ekonomik, sosyal çeşitleri de var ki bunları tanımak çözüm yolunda önemli adım oluyor. Tanıyacak olanlar da kadınlar tabii ki…
Neden çözüm ve çare var iken aramayarak kader deyip sineye çekelim?!Değil mi?
* * *
KENDİME
Kimseye karıştım mı? hiç karışmadım
Bu ki bana tuhaf sayılmadı
Gözleyip sordum mu hiç? hayır sormadım
Bu ki bana yalan sayılmadı
Acımak isim miydi? hayır
Bir evden olmak kötü müydü? hayır
Zamana zamanla bakmak ne idi ki
Baktım
Tarlayı tarlayla ölçtüm
Meyveyi mey mayla ölçtüm
Denizi denizle ölçtüm
Göğü gökle ölçtüm
Zaten insanı insanla ölçtüm ki
Buruk bir tat mı duydum
Ve duydum
Her şey ki bir yorumdu, sonuç değildi
Sonuç ki zaten yoktu
Sen ki kim
Beni bütün bırakma. EDİP CANSEVER