Camdan bir gözü vardı babamın.

Pazarları evde kaldığı zamanlar, cebinden başka gözler
çıkarırdı, kolunun ucuyla onları parlatır, sonra
annemi çağırırdı en beğendiğini seçsin diye. Kıkırdar
dururdu annem de.

Sabahları keyfine diyecek olmazdı babamın. Cam gözünü
takmadan önce havaya atar, bu gözde iş var, derdi. Ama
inanmak istemezdim ben ona.

Omuzlarıma koyu renk bir şal atardım, sanki üşüyormuşum
gibi, aslında onu gözetlemek için yapardım bunu. Sonunda
bir gün ağlarken gördüm babamı. Sahici gözden hiç farkı
yoktu takma gözün.

Bu şiiri
Beni sevmeyenler
Okumasınlar
Beni
Tanımak
İstemeyenler de
Eğer kendileri gibi
Var olduğuma inanmıyorlarsa

Babamla aramda geçen bu olaydan sonra
Sahici gözleri olanlara bile hep kuşkuyla baktım.

Çeviri Cevat Çapan