Eve dönmek uzun zaman alır,
karanfili kalır odaların. Akılda
başlayan benzersiz sabah. Düşüncenin
yalnızca yaşanan yeri. Unutulmasın
yola çıkarken söylenen şarkı.
Epey gençtik yola çıktığımızda,
üzgün değildik. Sayılmazdık
sevinçli de.
Tam olarak, dilin bu kadar değişeceği
kimin aklındaydı. İlerledi
elimizdeki deniz. Uzadı
gemici fenerinin gecede bıraktığı iz.
Ev uzaklarda yanıp sönüyordu bakınca.
Eve kolay dönülmez. Sürekli
çağırabilir balkon, çatıya oturan ışık,
üstüne bir şey almazsan hasta olursun
evde. Öteki odalarda sabahlar gece.
Ev içindir yalnız yaşayan insanlar.
Ev uzaklarda yanıp sönüyordu bakınca,
düşlerden görünüyordu insanlar,
bir iki sayılıyordu, üç beş…
Yüzlerini değiştiriyordu. Dünkü
halkın yalancıları.
Üzgün değildik. Aşırı derecede
hayat geçiyordu dışardan.
Sevinçli de sayılmazdık,
geçenleri yaşadığımız için.
Eve dönmek uzun zaman alır,
karanfili dağılır odaların,
azıcık açık kalır kapıda gün.

Akatalpa, Temmuz 2002