Gündüzler, öyle bir yırtılır ki
yamar dururduk geceleri
Düşleri çelimsiz ipleri kopuk
bir hüzün yongasıydı çocukluk
Delik deşikti hayatın cepleri

Bir avuç şairdik
bu kent düştü ömrümüze
Büyüdük…bir yangın büyümesi
Güllerle sevişmesini öğretmediler bize
Kelepçeli imgelerle s a v r u l d u k

Silen sildi ellerindeki isi
hoyratça basıp meydanların yüreğine
Soyunup ten kokulu yağmur gömleğini
Hırçın huzursuz aşk gibi asi
böyle bir rüzgârla yaşanmaz diye

Ne söyler şimdi erken bir güz lekesi
Nerden uçar göğe kırgın üveyik
Övünen övünsün gurbetiyle
Sorgusuz sualsiz ikrar bizimdir
Aynı yaranın izleridir çoğu dize

Bir avuç şairdik
bu kent düştü ömrümüze
Büyüdük… bir yangın büyümesi
Güllerle sevişmesini nerden bilirdik
Hızlı adımlarla geldik küldensöze

Kı-
rıp
sesimizi
bekledik

(Kıyı, Ağustos 2001)