Kültür Müdürlüğü ve Elit Mağazası önündeki sevgi yolunda dikkatimi duvara dayandırılmış büyücek bir koli çekti. Saçak çok fazla değildi. Yağmur şiddetle yağıyordu. Kolinin konumundan rastgele konulmadığı belliydi. Altında bir şeyin olduğunu tahmin ettim. Yanılmadım. O sokağın köpeği yağan yağmurdan kendisini nispeten koruyan kolinin altında derin uykudaydı. İşte bu ! dedim. Yüzümü ve içimi gülümseme kapladı. Teşekkür ettim yapana, içimi umutla doldurana. Kartondan da olsa o can için başını sokacak bir çatı oluşturmuştu. Görüntüyü paylaştığım arkadaşım Ece ?de bir yazısını gönderdi.
2006 yılının kışı. Yine bu sene gibi soğuk ve bol kar yağışlı, evimizin karşısında pek çok hayvancığın barındığı, hep ?aman öyle kalsın? diye dualar ettiğim boş alanda inşaat başlamış.
O kış bir küçük yavru köpek geldi oraya. Nereden nasıl geldiğini hiç bilemedik. İnanılmaz sevimli, hareketli, şirinlik maskotu bir şey.
Sürekli kedilere yemek taşıyorum, o da bunlardan nemalanıyor ama işin kötü tarafı kedicikleri hiç sevmiyor, habire kovalıyor onları.
Köpeğin ismini Çomar koyduk. Üst kat komşumla birlikte kollamaya başladık, özel yemekler pişirip, karda bata çıka yolun karşısına geçip, her gün ziyaret etmeye başladım onu.
O büyüdü, boş alandaki inşaat da onunla birlikte, katlar çıkmaya başladı. Çomar kendini inşaat çalışanlarına da sevdirdi ve bekçi köpeği oldu şantiyenin. Kimseleri yanaştırmadı oralara. İnşaat çalışanlarıyla Çomarı paylaşamaz olduk, kıskandık bile birbirimizden.
Neyse inşaat bitti bitecek Çomarı yeni çalışma alanlarına götürmek istediler ama biz direndik ?olmaz dedik, o buranın köpeği?.
Ve sonuçta Çomar şirinliği, sadakatiyle kendisini apartman sakinlerine de sevdirdi, ona güzel bir kulübe hediye ettiler.
Şimdi Çomar o kocaman binanın sevgili köpeği. Kulübesinin önünden kolay kolay ayrılmaz. Çok sıcak yaz günleri Kanlıkavak?a, suya yüzmeye gider arada.
Kedileri yine kovalıyor ama eskisi kadar değil. Bir de başka köpeklerin mahalleye, onun bölgesine gelmesini pek istemiyor.
Birkaç ay önce bir gece özel araçların yanında dolaşan şüpheli kişileri hav havlarıyla devriye polis ekibine ihbar edip yakalatmış bizim kahramanımız. Gerçekten de o şahısların niyetleri iyi değilmiş.
Çomara mümkün olduğunca görünmemeye, uzaktan sevmeye gayret ederim zira peşime takılıp benim arka bahçe kedilerimi ürkütmesi an meselesidir yaramazın.
Bir ara kendini bilmez birileri onu kızdırıp, asabileştirip o kocaman sesiyle havlamasına sebep olmuşlar ve ardından bizi kovalıyor diye şikayet. Kısa süreliğine bakım evinde misafir oldu Çomar, sonra yine döndü aramıza.
Seneler ne çabuk geçmiş. Çomar, dünün küçük, şirin köpüşü şimdi kocaman bir kurt kırması. Birkaç ay önce, sahiplenildiği apartmanın alt katında büyük bir market açıldı, giren çıkan pek çok, ama hemen kimse ondan çekinmiyor, alıştılar hepsi de.
Geçenlerde bir bayan, marketin güvenlik görevlisine Çomarı gösterip ?bir şey yapar mı? diye soruyordu, güvenlikçi ise ?yok o buranın köpeği, hiç çekinmeyin? diye yanıt verdi. Ne sevindim. Çomarı herkes kabullenmişti?..
Aynı bizim Erler Caddesi?ni mekan edinmiş Püskül, Çarşı esnafının dostu Kocaman gibi
Aslında her mahallede bir çomar, bir püskül var. Uygun yerlerde kulübecikleri olsa, aşıları muntazam takip edilse?Kültür Müdürlüğü duvarına dayanmış o koli yerine aynı yere şirin bir kulübe yerleştirilse. Ne kadar anlamlı olur ve güzel duygular yansıtır.
Çünkü biz sokakta yaşayan hayvanları besleyen, doğurmuş köpeciğe oracıkta kulübe yapan, hastaneler kuran, otlaklar açan bir kültüre sahibiz.
Pek çok düşünürün belirttiği gibi ?Vicdan Tanrının sesidir ve yüreklerde bulunur. Vicdanın sesine kulaklarını tıkayıp sadece düşünmek bütün canlılar için , insanlık için en büyük tehlikedir.
Sevginin , vicdanın sesine kulak versek, başlarını sokacak bir yuva koysak .parklara kedi evleri yapsak. Neden Olmasın ? Onların yerlerini işgal edip duruyoruz. Böylece yok ettiğimiz yaşam alanlarına karşılık borcumuzu bir nebze de olsa kapatmış olmaz mıyız?
Ayrıca bazılarının şikayet ettiği ?sokak köpeği? sorununa da en etkin çözüm. Her mahalleye bir Çomar istiyoruzzz
Sevgi ve saygılarımızla,