seni şimdi daha çok seviyorum zaman!
ilk gençliğinde koynuna uzandığın nehir
sakalları şehrine uzayan bir eşkıya olacak
öyle ki; avuçlarına esnerken geçmiş
açılan eski kapı, renksiz gül, dikensiz
saçlarına takılacak tarihin kuruyan rüzgârıyla
elem bir savaşta, erkeksiz

kimse inanmasa da ben aldanırdım
gemilerini suyun bittiği yere yüzdüren komutanın
yıllar önce boğulmuş bir aşık olduğuna
her balık suları kadar özgür derdi tarih
kırılan kanatlarından tanınırdı Ortadoğu?da kuşlar
hep aynı gölgeye düşerdi vurulan aşklar

seni şimdi daha çok seviyorum kuşun yarası!
göçmen acılar yüklenip denize yürüyorum
içime tırmanan o büyük arzuyla ararken
bozkırın esmer oğlunu
haritanda bir haymatlos yürüyor
görüyorum, görüyorum…