Büyük kişiliğim için çok çetindi ya gerçek, yine de kendimi
hanımımın evinde buldum; kül rengi mavi, iri bir kuş
olmuşum, kanatlarını akşam gölgeleri içinde sürüyerek
tavanın silmelerine doğru havalanan. O tapılası mücevher-
lerini, teninin başyapıtlarını taşıyan yatağın ayakucunda diş
etleri mosmor, göğsünün kılları üzüntüden ağarmış bir ayı
azmanı oldum, gözlerim konsoldaki billur, gümüş takımlar-
da. Gölge oldu, bir yanar akvaryum oldu her şey. Sabahleyin
-kavgacı temmuz şafağıyla- çıktım kırlara: Koca eşek,
anırarak, derdimi sopa gibi sallayarak koştum öyle, ta yöre-
den Sabin kızları gelip kendilerini göğsüme atıncaya dek.

(Çev: Can Alkor)