Her yıl bu dönemlerde ilk öğretmenlerimi ilk öğretenlerimi düşünüyorum. Eklenerek çoğalıyor anımsadığım ilk öğretenlerim.
Tabiatın öğreticiliği paha biçilmez. Karanlıklardan sonra gelen aydınlıktan daha umut verici kim ya da ne olabilir ki. Dakikalarca dil dökecek arkadaştan daha öğreticiydi doğa.
İlk öğretmenlerimiz, hayata yönelik, hayatın tam içinden neler öğretmediler ki bize.
Annemdi, güzel gözlü güzel yürekli insan bir başka ilk öğretmenim: Konuğa evdeki son tabak yemeğin iç huzuru ile? daha çok var rahat ye? demenin konukseverlik olduğunu; karşı komşumuz bakkalın karısı Perihan Teyzelerin anlattıklarının kimseye söylenmemesi gerektiğini, sırların üç gün beş gün değil sonsuza dek saklanması gerektiğini öğrendiğimde de okul hayatım başlamamıştı daha.
Babamdı yeryüzünün en beyefendi erkeği diğer bir ilk öğretmenim. Yemeği yavaş yemenin sağlık; esnerken ağzını kapatmanın görgü; sükûnetin, sesini değil sözünü yükseltmenin asalet olduğunu yaşarken öğreten.
Şövalye ruhlu, asker duruşlu ağabeyimdi ilk öğretmenlerimden biri. Kitap okumanın hava kadar lazım su gibi gerekli, kitabın ekmek gibi yükseğe konulması gereken bir şey olduğunu öğretenim.
Pamuk yüzlü, bembeyaz tenli, kadının her yaşta güzel görünebileceğinin en güzel fotoğrafıydı anneannem. Ondan öğrendiklerim yaşam kullanma kılavuzum oldu her daim. Kadına en çok yakışanın zarafet, dik duruş ve özgüven olduğunu bir kez iki kez değil sonsuz kere göstermiştir kıdemli öğretmenim.
Oğlumdur en değerli öğretmenlerimden biri. Ondan öğrendim azmin kararlılığın disiplinli çalışmayla kaç çiçek bahçesi oluşturabileceğini. Cesaretin gücünü, özlemenin özlenen kadar değerli, her daim yanımda olduğunu bildiğim bir erkek tarafından koşulsuz sevilmenin yaşam iksiri olduğunu öğretendir oğlum.
Arkadaşlarım. Güzel arkadaşlarım. Onların öğretmenlikleri de süresiz açık okulların çalışanları gibi.
Belgin, Güvenmenin güvenilmenin hastalıkları bile iyileştirme gücünü öğretenim. Beyaz gölgem. Azarlamaların kızgınlıktan değil; sevgiden, endişeden olabileceği öğretenim.
Türkay, ilkyardım çantam benim. Vefanın büyüsünü öğretenim. Çözüm yollarının birden fazla olabileceğini öğretenim.
Nur, duyarlı, incelikli, sürprizli arkadaşım. Arkadaşlığın bazen annen bazen onun çocuğu gibi durmak olduğunu öğretenim.
Dilek, minik ?dev?im benim. Uzaklıkların, zamanın arkadaşlığı zayıflatmayacağını öğretenim.
Merve, yaşı küçük paylaşımları büyük sırdaşım. Arkadaşlığın nüfus bilgileriyle ilgisi olmadığını öğretenim.
Ayfer, arkadaşların en sıkıntılı anını hissedip ortaya çıkıvermek olduğunu öğretenim.
Gülbahar, arkadaşlığın, bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı olurdan daha uzun süreceğini öğretenim.
Neriman, arkadaşlığın akrabalıktan kan bağından önce gelebileceğini öğretenim.
( İsmini burada yazamadığım bana yol gösteren arkadaşlarım, bağışlamanızı diliyorum.)
Ozan, akıllı yeğenim. Saçma gelebilecek soruların hayal gücümü zenginleştirdiğini öğretenim.
Oğuz, duygulu yeğenim. Kibarlığın efendiliğin her koşulda korunabileceğini öğretenim.
Öğrencilerim, anlayışlı, duyarlı, vefalı öğrencilerim. Bilgiye el ele koşmanın coşkusunu öğretmenliğin güzelliğini bana hep yaşatan güzel öğretenlerim.
Ulu Önder Atatürk, hayatta en hakiki yol göstericinin ilim, fen olduğunu öğretenim. Dâhili ve harici düşmanlara karşı muhtaç olduğum kudretin damarlarımdaki asil kanda olduğunu öğretenim, Başöğretmenim.
Öğretmenler gününüz kutlu olsun öğretmenlerim.
Sizlere, tüm öğretenlerime teşekkür ediyorum.