v. günyol'un ölümsüz anısına

I.
gök yüzü inerdi gözyaşlarından
bir bakar pir yakardı
kanatsız bırakıp bizi
sonsuzluğunca aktı
kayboldu yüzyılın derin izleri
bir çocuk yüzünde dünyayı “açtı”
giderken son bakışını bize bıraktı

bütün zamanların yolcusu
bıraktığı boşlukta
yalnızlık gül-üşüyordu
doluşuyordu soğuk
hava ağır hava kahır hava sağır
yuvarlanıp boğulduk

II.
hüzün dağlarına çıkar yolumuz
sığınıp yalnızlığın sığınağına
yeni zamanlara karışan izde
coşumcu kaynar gözelerimiz
çözülür yüreğin dizbağı
çökelir içimde lök gibi
dibe vuran bir ağrı
donayazdık az kaldı

başlar tarihi acının
hüzün dağlara çıkar
hüzün dağlarımdan geçer
hüzün dağları iner yolumuz
sığıntı bir yalnızlık olur
son yolculuğumuz

III.
bütün zamanların ışığı
“soğur”
son yolculuğu da…

03 kasım 2004 / 18 kasım 2005