ahşabını kemirirken kurt,
saatin tiklerini duyardı yalnız.
üzerinize afiyet bir alınganlık,
masumiyeti korumak için derdi.

kadife bakışlı bir dalgınlıkta büyürdü,
parşömene düşerdi kalbindeki pıhtı.
çitleri yerle bir eden kumral tay,
ormanları kasıp kavururdu aşkı.

taşra serinliğiyle beklerdi onu avlu,
denizini özleyen sahil olurdu.
süreğen heveslerde yenildikçe,
arzularını lehimlemeye tenhaya koşardı.

aşktaki imaydı gözleri, ela bir akşamüzeri
uysal bir periyi dağlarda gezdiren.
ne varsa toplardı hayatın ücralarından
yaraları sarardı tenha avlu.