Mavi. İlkyaz çağı, diriliş som.
Akşam uz konumlara çekildi aylarla usul.
Bir öbek gerilemiş evleğe çekildi artık ilerlemeyecek
olan orman. Ten kurumlara doğru daralıyor; Tin
ilerliyor evrenin ulanan anlamına. Kâğıtta yazının
tozlu yolu üzre kalem ilerliyar söz dinlemez.
Anlamın küçük çevresi boyunca uçuyor ve yürüyor ve
uçuyor kanatlı böcek harfler de öyle. Yazıya
katılan bir süre can, saatlik ömründe var oluyor
yazının toprak yolunda ilerliyoı ve uçuyor sonra.
An.

Gövdeden soyunan Tin kurtuldu ten çekimden:
sözün biçiminde sözün içi. Saf uzam. Yazı
araçlarının gür evriminde ayrılan özdekten
töz. Değirmen bendinin ana gölüne süpürüyor basık
çavlanın çağıltısı kuş ezgilerini ve kandans'ı savuruyor
ufka şiirimin benim ayarsız sesi aşıp geçiyor
sudan handan topraktan günışığından sesini varlığın.
Her sesi olan kendi şarkısını söyler.

Mavi. Evrenyaz, özerkçe rüzgârdaki kavi
şiirde aşılannuş, tipideki sözün acı özünde.
Kılıçlı yapraklarda kendi şarkısını söylüyor yaz-kış
sönmez mayi tenim benim ve tinim
uğultuyla açılnuşlar gür

mor süsenler ak süsenler.

Kitap-lık, Eylül 2004