hiç gelmeyecek olanı bekliyorduk biz ama
karanlık yağıyordu üstümüze çatılardan
zamanın kadehini kırmıştık
büyüyordu leke beyaz saten üzerinde.

gelmeyecekti beklenen biliyorduk ama
iç çeken yaralı rüzgar sızıyordu bacalardan
bir kat daha üşüyordu kimsesizliğimiz
yorgunluğun izi kalıyordu biz giderken
üstümüze devrilen anılar enkazından .

bekliyorduk gelmeyecek olanı bile bile ama
yokuş tırmanan sesimiz umarını yitirmiş çoktan
kimsesizliğimizde kimse olamamıştık kendimize de
gölgesiz bedenlerimiz hızla silinen 'çorak ülke'.

gelmeyecekti, biliyorduk, ama bekliyorduk
bir tek sözcükler kalmıştı arkasını dönmeyen
pul pul dökülüyordu sabrımızın derisi
unutulmuştu beklenen çoktan.

kim aldırır bizim yorgunluğumuza!?

Kaynak:dergibi.com