meydan kurnasındayım
göğün kalafatı altında
camdan kuma pürzaman

reçine damlıyor- memeden
yanlış devrilen ağaç
usulca uzanıyor boşluksuz
ormanına; duvarda
başını dinlendiriyor geyik

belleğin eleği kıpırdıyor,
buruşuk zembereğimin
basmakalıp ufkunda birbirini
siliyor med ve cezir-

– gövdemle görüyorum:
koruğun şarabî pasını
çıngırağın saydam yazında
otun keçiye solmasını

bir ölüyü ortalayıp
kaşınıyorum- çapaklanmış
tören yalnızlığı derimde

midye kapanması, iki deniz
arasında kişneyen gemi
kuruyor suluboya toprakta

güneşin çadırında donmuş
çekirge- hohlasam
konar mı meydanın kurnasına?