hayata bir çentik atmak istiyordum
zamana senden iz bırakmak
sözcüklere gerek vardı, ağlıyordun
oysa küçük beyaz bir yalan yeterdi

kendimizi şaşırtmayı sevdik
hatırlamanın verdiği hazzı
aramızdaki o değersiz boşluğu
kırılıp dökülmeleri, paramparçalığı

sıradan öğütlerdeki felaket haberleri,
unutulmuş çocukluğumun o uzun ırmakları
bir bakış, anlamsız bir gülüş; suç ortaklarımız
gölgelerin renginde birbirini bulan bedenlerimiz

öncesi ve sonrası olmayanların denizinde
yalnız kadınların aldığı şehir kokusu
anlamı kalmayan yeminlerle
hepimiz öleceği gün

kandmımaya bıraktım benliğimi
ellerinin sıcaklığına hayran
inceliğin yansıdı yüzüme
seninle her konuştuğumda daha çok üşüdüm

Yasalaneyve, Eylül-Ekim 2004