gün usulca yoklar bedeninidalgın bakışların yüzüne verdiği edasüsler güzelliğini bir taçlabir kuş seliyle akar çağlayanana kucağında teklifsiz uzanırgözlerinde okul sevinci babaların hüznüdür şemsiyeyüzünde değişen manzaratedirginliğini ele verirşansa bırakmadığımız değişimharitada sürdüğümüz iz riskleri hesaplayıp kayıpların izine düşerizbelki de bu sadakat belgesidirbeyaz bir uykuya dalıp, kuşların düşlerine…

şefkat kokuyorsun baharın ışıltısındatutkudan bir taç yapıyorum sanayeni uyanan çiçeklerin tanıklığıylatenin karşı koyuyor suyun tehdidine okunaksız sözcÜkler arıyoruzsadece dudaklarında bir gülümsemeavutuyorum seni sükunun ayak sesiyleiz sürüyorum bedeninde yağmurlu gecelerce uçuşuyor parmakların, kanatlanıyoro an gündoğumu tazeliği yerleşiyor bakışlarınaşehlasın, iyimser bakıyorsun hayatasesinden anlaşılıyor öpüşünün tazeliği 13. 04….

beyaz ve derin bakardınyanında kim var bilmek istercesinegülüşün yüzünde gizlenirdi bir ayıp gibibelli ki öpüşlerindeki kaçamaktı anlamın önce soluklarımız karıştırdı geceyiterlerimiz tenlerimizde yoruldugizledin içindeki sızıyıtarifsiz ve sorulmayacak sorularla sakladın yakınken aramızdan ışık sızmayacak kadarusulca örttük ürkekliğimiziistemesen de anlattı gözlerin yitikliğinigömülüverdi tırnakların çocuk avuçlarına sanki hiç…

suyun yüzeyini yarıp çıktığındabana kalan sadece bir andıdeğişti tarih, değişti deniz ve toprağın çızgisikıyıya bağlandı çöl, Lut Gölü'nekuşlar yitirdi göç yollarınısildi izleri kum fırtınasımevsimlerin uyumsuzluğuna kazındıkadınların ıssız bakışlarındaölüler dünyasına geçit oldu dinginliğimizkucaklayıp çocukları sığındık bir höyüğün gölgesınesadece sese yoğunlaşıpbekledik fırtınanın dinmesinibüründü kızlar kan kırmızı giysileredirendiler…

kalçalarında dolaşan parmaklarım kendine uygun bir geçit arıyoresirgeyecek, bağışlayacak, coşkuyla kabul edecekbir düz anlam, hayatın kendisine giriş arıyorparmaklarım benliğine dokunmak istiyoro dar koridordan geçip yüreğine ulaşmak, ellemek, avuçlamak kıpırdanıyorsun, hafifçe kayıp onları alıyorsunsende kayboluyor ruhumun bir parçasıher hareketin bir cevap oluyorbitmesin diye uzun bir monoloğa…

mümkün değildi on emre uymakhiç suç işlememekdostluğa ve güvene yer yoktu kalbindeumarsızdım, çoktan yıkmıştı unutulmuşluk çoğaldım, artık bir yağmur sonrasıyımöğrendim öfkeleri beslemenin işe yaradığını utançla kanşık yüzünleyerdiğin hiçbir sözü tutamayacağını beni çağırırken sesinin karaya çalışı gülümseyişin sadece gözbebeklerinleyorgun bir aşktan sende kalanlar…her şeyde seni bıraktım…

METİN CELÂL (1961-….) Şair, çevirmen, yayıncı. Ankara?da doğdu. İzmir?de Göztepe Aryamehr Lisesi?ni Bitirdi. Yüksek öğrenimini Orta Doğu Teknik Üniversitesi Petrol Mühendisliği ve İstanbul Üniversitesi Basın ve Yayın Yüksek Okulu?nda yaptı. 3 yıl Almanya?da kaldı.İmge-ayrım, Yeryüzü Konukları, Poetika, Sombahar gibi şiir dergilerinin yayın kurullarında yer aldı…..

sararır mevsim, terk etmeye hazırlanıryorgunluk basar, çöküveririz bulduğumuz ilk yerebir sıcaklık ararız, kaçarken yakalayacağımızürpersek de çıplak vücutlarımızı sunacağımız gün ışığıo uyuşukluk haline yakınlaşan tenler üşürüz, yine de bırakmak istemeyiz sahilihavlulara sarınıp son kez yattığımız öğle uykularıbaşımızı annemizin omzuna koyup kurduğumuz düşlerbelki de budur özlemle ardından…

hayata bir çentik atmak istiyordumzamana senden iz bırakmaksözcüklere gerek vardı, ağlıyordunoysa küçük beyaz bir yalan yeterdi kendimizi şaşırtmayı sevdikhatırlamanın verdiği hazzıaramızdaki o değersiz boşluğukırılıp dökülmeleri, paramparçalığı sıradan öğütlerdeki felaket haberleri,unutulmuş çocukluğumun o uzun ırmaklarıbir bakış, anlamsız bir gülüş; suç ortaklarımızgölgelerin renginde birbirini bulan bedenlerimiz öncesi…

bu şehrin koynunda süzülen benimçığlığım kırbaçlayan geceyitükenmeyen, kırılmayan neden hep sedef kakmalı bıçaklarneden derviş ahı gibi bir bordo gülneden gümbür gümbür süzülüşü dudaktan evet biliyorum siz de düşkünsünüz maviyebiliyorum bordo gül kanı anımsattısoldu çiçeği şarkınızın ama nasıl söylemelibu şehrin koynunda süzülen benimister kan olur otururum…