Esmer çocuklar oynuyor gündüzlerimde
Dil yarasını sarıp üşümeleriyle
İniyorlar kıyılardan.
Kuru otlar besliyor gecelerini
O yorgun bulutlar dinleniyor
Çam
Ardıç kokusunu tepelerde.
Sen gecelerden korkmazdın
Gecelerden hiç
Geçer giderdin;
El, ayak
Kırık dökük kül rengi sesinle
Yoklayarak.
Gelip otururdun
Esmer çocukların gecelerine.

Öylece kalırdı sesin
Sonyaz yapraklarının yanında
Esmer üşümeler içinde;
Kırılmış gibi kirpiklerini eğerek
Örtünür geçerdi
Saatler miydi ardından
Günboyu.
Gün yakın bir tarih
Esrik bakışlar örseliyor bedenini,
Seslenirdin;
Uzun
sarı bir yaprak kırılırdı
Gün aynasında elin
Dokunur geçerdin
Dokunurdun.
Tenin bir orman yeri gibi ürkek
Yangınımın kıvılcımı,
Esmer çocukların gözlerinde dururdu.

Güzel Yazılar Dergisi Mayıs-Haziran 2001 sayısı