Pencereden bakınca, karşı kıyı, ışıklar.
Gök karanlık, belli belirsiz bir duman,
komşunun bacasından.
Sonra o düşlerin sesi, sessizliğin içinde,
kuyuda yankılanan.
Koş gel diye ötüyor bir masal kuşu
yapraksiz bir ağaçta.
Siz, hepiniz, birkaç kişi, nerdesiniz?
Türküler söylerdik böyle gecelerde,
sabahı düşünmeden.
Gene de ağarırdı gün,
kızarırdı dağlar,
yeniden.

Şiiartı, Yazkitabı 2004