Yürürdü, izi kalırdı patikalarda
ve birer kozalak gibi sallanırdı dallarda bir keçinin çepişine melemesi.

Başını döndürürdü hiç sektirmeyen cumartesi
ve aylardır kuşunu bekleyen boş kafesi
yumup gözünü geçerdi kuş cennetinden.

Dönüp dönüp geçerdi aynı yerlerden
görmese de tanıyacakmış gibi bir dostu sesinden
kulak kabartırdı doğadan kopan her sese.

Öylece duruyor işte yalnızlıktan biçtiği elbise
pek sevinecek biri gelip usulca giyinse
ve alıp boş kafesi geçirse bir ormandan.

Ne kalmışsa geride yaralı anılardan
alıp da geçseydi hüznün deltasından
bir bozlağa dönüşürdü keçinin melemesi.

Bir adam ayaltında öyle dingin, sessiz ve bir ana gibi
öksüz türküleri emzirmesi

Adam Sanat, Aralık 2004