“Bu sayfaya her şeyİ yazdım, her şeyi söyledim
Kırmızı kiremitlerı; evcil domuzları bir hir efledim”
(T. Uyar)

Bağrı yanık köz, dili pas terli zaman: heeyy
sözü umut, usu keskin taş, üfle tefi!

uzan karlı dağlara, in, sorgula nefi
kır-aç iade, dibe vurmuş düş her şey!

sancımı kesme, yaramı azdır, hiç sevmem
merhemi kurusun gülün, özü zehir!

suskun aşkım şafakta gel, kumrular uyanırken
çocukluğumu okşayan tohum kal, filize gebe!

kam göze gelmiş, çölsü ister suyu vaha!
yatan Azrail, Necef'den uzanır Irak'a!

ben yürüdüm mü? evet! tozar kum öyleyse:
gözlerimde kırılır bir su çiçeğinin yarası!

öfkemin saçını çözmeli, gömmeli sin(e)ye denizi
papatyalar saymalı midye kabuklu balkonda!

sevginin z'arına güneş dökmek için
aç-tım pen-ceremi araladım perdeleri!

beni anlayan on'lar size teşekkür:
acı gizemden mutluluk, aha şuramda!

Dize, Ekim 2005