Yaz * Tuğrul Keskin

derinleşen büyük yalnızlığın iniltisiyle

derlenip, toparlandı kumsalda
çığlık çığlığa koşmaya güz denizine

yüreğin suya değince, ?doğrul? dedi
coşkulu aşkların buğulu sesiyle
kapılarını çal, bütün şehrin kapılarını

bitti yaz. derlenip toparlandı kum
taneleri tek tek silkelendi evlerin
toparlandı çiçekler, kurutuldu yaz
serpiştirildi o son, soğuk geceye

bitti yaz. gün batımları katlandı
özenle, bir sonraki yıla saklandı
bir aşk yedeğini arandı güzde
martı son balığı avladı ve hayat
motorun ardı sıra, akıp gitti güze

derin iniltiyle bitti yaz
sonsuz kederle toparlandı aşklar
çığlık çığlığa artık her şey, ağaçlar
fırından yeni çıkmış bir somun belki
ısıtabilirdi bütün yeryüzünü ama bitti
bitti yaz, derlenip kapandı yıpranık evler