Ah o günler ki bizimleydi yüzün,
ışıtan oydu bu güngörmez evi
camın ardında gülümser gibi ay;
şimdi boş gökler anımsar mı seni?

Bir kadehtin bize bal renginde,
sevgi renginde, umut renginde;
gezdin ömrünce dudaktan dudağa,
o yiten yıllar anımsar mı seni?

Sen çizerdin bize her gün yeniden
bir masal kentine benzer yaşamı,
gül döşerdin ya bütün yollarına
geçtiğin yerler anımsar mı seni?

Çok sarıldık sana öptük, öptük
varlığın sende o binbir yüzünü,
ağzımız yandı tuzundan gizemin;
son bulan tatlar anımsar mı seni?

İlgisizdir gece, toprak dalgın,
bir adın vardı, bilen yok şimdi;
tapınaktın bize, mut, içki, şölen,
susan alkışlar anımsar mı seni?

Sular içtindi, suyun belleği yok,
tanığın meyvelerin belleği kör,
ağladın, ah, acının belleği boş,
silinen yaşlar anımsar mı seni?

Seni bilmez ki tutup yolduğun ot,
sevdiğin türkü, yatıp kalktığın ev,
açtığın pencere, seyrettiğin ay;
giydiğin şeyler anımsar mı seni?

Varlığın yepyeni bir dildi bize,
o ne sesler, o ne anlamlardı
ileten her şeyi dünden yarına:
ah, o sözcükler anımsar mı seni?

Ah, anımsar mı bir akşam seni su,
suda titrer mi silinmiş gölgen
gölgesiz bir kıyıdan yansıyarak,
kurduğun düşler anımsar mı seni?

Varlık 1191 / Aralık