Prensin sarayına Napolyon’un ordusuna mensup subaylar geldiğini görünce o gece piyano çalmaktan vazgeçmişti. Beethoven bir kahraman gördüğü Napolyon’u seviyordu ama imparatorluğunu ilan edince sevgisi nefrete dönüşmüştü, üçüncü senfonisini ona ithaf etmekten vazgeçmişti. Eserine “kahraman” adını koymuştu ve “ vücudu yaşadığı halde ruhu çoktan ölmüş bir büyük adamın hatırasına hürmeten “ demişti.
Prens misafirlerimin huzurunda piyano çalmazsan harp esiri olarak şatoda hapsedileceksin “ deyince cevap vermeden oradan ayrıldı ve yağmur altında yürüyerek bir kasabaya geldi. Oradan prense bir mektup yazdı.”Prens, sen prensliğini mensubu olarak doğduğun ailene borçlusun. Ben, kendime borçluyum, arzularıma, sanatıma, yeteneğime borçluyum. Daha binlerce prens gelip geçecek ama dünyada yalnız bir tek BEETHOVEN vardır.”