orda yağmur sokağında
savrulmuş günlerin kaldı
bir şiire başlamanın
kederi ve yalnızlığı
ince bir su gibi aktı
orda yağmur sokağında

kimindi o yalnız evler
karanlık ürkek gecede
hep bir kadın otururdu
camı kırık pencerede
baktığı kimin yoluydu
kimindi o yalnız evler

kar da yağardı usulca
kırık dallar arasından
üşüyerek çocukluğun
geçerdi hızla yanından
onun sesiydi duyduğun
kar da yağardı usulca

unutma bunu unutma
yıldızlara savrulsan da
hep kendi izini sürdün
kendini taktın yakana
arada bir düşürdüğün
unutma bunu unutma

orda yağmur sokağında
savrulmuş günlerin kaldı

(acının gümüşü, bilgi y. 1999)