gözlerimizi ovuşturduk
aranıp yeniden ovuşturduk
ufuk yok

son ışığını sıyırdı güneş
kara ay var bu gece
sesi kesildi gökyüzünün

uzak ağızlardan bıktık
toprağın kara kanı kadar saklı
karnı gümüş dolu dağ kadar
uzun sözümüz

hava zehir su zehir
son isteği sorulmadan kesilen ağaçlar
terk edilen buğday
büyüyebildiyse çocuk
genç ölü

üşümeye gidelim
iki taşı birbirine sürmeye
hatırlamazsak verdiğimiz ilk sözü
tükürsün cüce yıldız
şu bizim utanmaz yer olmuş yüzümüze