Ellerinden yağardı
en güzel yalanından dünyanın
bedenimde titreyen kar taneleri.

Hangi sevişme bir vedadan daha uzundur
nedir ki aşk çağımızda bir merhabadan başka?
demiştin ya, aşk kış yorgunluğu gibi yürürken aramızda.

Bir merhaba yeterdi güneşi ısıtmaya.

Gecenin gömdüğü gümüş bir yıldız gibi
mermer bir unutuşun mücevherine
bağışladım kar sesini
yüreğinde donup kalmış kışın merhametine.

Kurudu bir içdeniz, güneş çekildi
bir mevsim gözlerini bırakıp gitti
kar kokan bir rüzgârı çıkarıp sandığından.

Derken bir “merhaba” sildi kendini
içimdeki ülkelerin haritasından.

Gecenin gömdüğü gümüş bir yıldız gibi
öyle sevdim ki, unuttum sevmeyi
bağışlamaz beni artık hiçbir hatıra.