aklın ufkunda alkım kilimi
tamamlanır sevişmelerin menzilinde

kırmızı, renk değil, çavlan sesidir bende
halkların şarkısındaki mavi de öyle

uydum uyak düşürdüm dağların çağrısına
lehçesinde ışık salkımı bir heves
örgütlenmiş ağaçların uğultusuna benzesin diye
rüzgara yazıldım

iki göz arasındaki bakış dili
dalga dalga yayılır kıyısızlık hasretine
lâ ve safir; o yâran iç çekişlerinde
hece vınlamasıdır

yıldız sağnağı, ateşböceği düşü
nar çiçeği gamzesine meneviş düşürür

ikindiyle akşam arasında
sinsi bir mor, kinli burgaç, karanfil ölüsü
giderim buralardan dedimse unuturum demedim ya

ayın aylasında pürüzsüz bir güzellik
kuramla beslenen devrim kadar güzel
ilk öpüş, derin tutku, sonsuz tazelik
zamanın elinden tutma vakti

ne çıkar sanki
sınırsız bir vakte uyak düşürsem