'Denizli'de arastirma yapmak icin kamp kuran bir grup universite ogrencisi, kamp yakinina tuneyen bir Denizli horozunun sabahin erken saatlerinde yuksek sesle otmesinden cok rahatsiz olmuslar…
Sabahin korunde ortaya cikan horoz, once dikleniyor, sonra dakikalarca otuyormus…
Tabii ekipte ne uyku ne de huzur birakmiyormus.. .
Sonunda sabirlar tukenmis…
Susturmak icin başlamışlar horozu kovalamaya.. . Horoz onde.. Gençler pesinde…
Mahalle arasina dalmislar… Kovalamacayı gören, fakat bir anlam veremeyen yasli dede, seslenmis:
– Hey, evlatlar!.. Bu zavallı horozu niye ürkütüyorsunuz? ..
– Dede, sabahin korunde ötmeye başlıyor, kampı ayaga kaldırıyor. O yüzden başını kesecegiz!..
– Yaziktır evladım yapmayın!.. demiı ihtiyar, bırakın, ben onun sesini keserim, bir daha da rahatsız etmez sizi…
Gencler bunun uzerine kovalamayi bırakmışlar.
Ertesi sabah, hafif 'gak – guk' sesleri disinda horozdan kayda deger hicbir ses cikmadigini gorunce de sasirip dedeye koşmuşlar:
– Yahu dede, ne yaptin da bu horozun sesini kestin?..
Ihtiyar gulmus:
– Kıçına zeytinyagi surdum. Horoz kabararak ötmeye yeltendiginde, gerisi tutmuyor ki kuvvet alsin… Ancak 'gak – guk' edebiliyor.. .
Kissadan hisse:
Arkan saglamsa, istedigin kadar kabarir, diklenir, sozunu dinletirsin.
Arkan bir gevsemeye gorsun, ancak 'gak-guk' edersin…