Ilea fenerindeki adam yanıp sönen fenerler altında uyuyor; göğün enginliğiniitip kakıyor deniz, artıyor yankılar kaçarken batıya, düşen çiylerin inşaedilen hangarına bakıyorum yukarıda. Bir kır bitkisi büyüyor elimde ve benMele?yi düşünüyorum, fener bekçisinin kızını, ne kadar severdim onu.Diyebilirim ki varlığını her seferinde yanımda bulurdum, bu kıyıda…

Bu gece en hüzünlü şiiri yazabilirimŞöyle diyebilirim: gece yıldızla doluVe yıldızlar, masmavi titreşiyor uzaktaŞakıyarak dönüyor gökte gece rüzgarı.Bu gece en hüzünlü şiiri yazabilirimSevdim ben onu, o da beni sevdi bir ara.Kollarıma aldım bu gece gibi kaç geceKaç defa öptüm onu sonsuz göğün altındaSevdi beni o…

En iyi gün tan atmadan önce başlar ve geceden sonra biter. En iyi günkaranlık süngerlerinin arasına fırlatır oklarını ve işte karşımızda, en iyigün, iyi bir yoldaş gibi, ayakta durur yol ortasında.Bu mutlu zamanı haber verir belirtiler ama kimse derlemez onları. Kim okurkayan yıldızların alfabesini? Hiç…

Pencereden atları gördüm. Berlin’deydim, kıştı. IşıkIşıksızdı, gökyüzü yoktu gökyüzünde. Havanın aklığı ıslak bir ekmek gibi. Ve penceremden boş bir sirkKışın dişleriyle kemirilmiş. Ansızın bir adamın yedeğindeOn at göründü sislerin içindenÇıkarken titremediler, ateş gibi,O saate kadar bomboş olanEvreni doldurdular gözlerimde. Görkemli, yangınlıUzun bacaklı on tanrı gibiydiler,Yeleleri…

Çıkıp geliyor hayalin beni saran geceden.Denize karıştırıyor inatçı yakınışını ırmak. Terk edilmiş, gün batımındaki rıhtımlar gibi.Ayrılık saati bu, ey terk edilmiş! Yağıyor yüreğime soğuk taç yaprakları.Ey yıkıntı uçurumu, vahşi mağarası kaza geçirenlerin. Sende toplanır savaşlar ve uçuşlar.Yükselir senden şarkı kuşlarının kanatları. Bir uzaklık gibi yuttun…

Halkım ben, parmakla sayılmayanSesimde pırıl pırıl bir güç varKaranlıkta boy atmayaSessizliği aşmaya yarayan Ölü, yiğit, gölge ve buz, ne varsaTohuma dururlar yenidenVe halk, toprağa gömülüTohuma durur bir yerdeBuğday nasıl filizini sürer deÇıkarsa toprağın üstüneGüzelim kızıl elleriyleSessizliği burgu gibi deler de Biz halkız, yeniden doğarız ölümlerde.

Niçin öldün Nazım?ne yaparız şimdi bizşarkılarından yoksun? Nerde buluruz başka bir pınar kiorda bizi karşıladığın gülümseme olsun? Seninki gibi ateşle su karışıkacıyla sevinç dolugerçeğe çağıran bakışı nerdebulalım? Kardeşim,öyle yeni duygular, düşünceler yarattın kibende,denizden esen acı rüzgârkapacak olsa bunlarıbulut gibi, yaprak gibi sürükleniryaşarken seçtiğinve ölümünden sonra…

Bilmek acı çekmektir. Ve bildik;Karanlıktan çıkıp gelen her haberGereken acıyı verdi bize:Gerçeklere dönüştü bu dedikodu,Karanlık kapıyı tuttu aydınlık,Değişime uğradı acılar.Gerçek bu ölümde yaşam oldu.Ağırdı sessizliğin çuvalı. PABLO NERUDA

Ölmeyi düşünmüyorum. Çıkıyorum şimdi dışarı volkanlarla dolu bu günde, kitlelere gidiyorum, hayata. Düzene koydum bütün işlerimi, bugün dolanırken haydutlar kucaklarında 'batı kültürü' ile, İspanya'da ölüm kusan elleriyle ve salınırken Atina'daki darağaçları ile Şili'yi yöneten alçak. Ve işte bütün takım taklavat! Burada kalıyorum sözcüklerle ve halkla…