“orada boğulan o çocuğa
yani 17sinde mürekkep olan sulara”

deniz çocuğa değince
kırmızı olur çığlık
çünkü tanrıdan sorulur
annelerin serpintisi

sonra sular boğulur
yalnızlar yaslanır
kararır eşikler bu susla
senin ev dediğin yerde
oyuncakla değişir, her şey
kendisi olur
çünkü alçak ses konuşur
yüksek üzüntüleri
bir mendil gibi kalabalık baba
bilir açılmış bir göğün çırpınışını
kör balıkların yüzüne
dönerek uzaklaşan anne
kayalara tutunan ağrı
suyun boynunda oğlun alçaldı

al bu çığlığı yaklaşma, güzelliğin işitilir!