Yavaşça elini, elime tutuşturdun. Ve ilk defa seni sende hissettim o gün.
Gözlerine bakmaya cesaretim yoktu.

Senden kaçmak, uzak olmak istedikçe daha çok bağlandım bakışlarına.
Ellerimi tuttuğunda zavallı bir kuşun kalp atışlarına karşı hissedercesine titrediğini gördüm.

Keşke demekten nefret ederek keşke bitmese bu an dedim içimden.
Neden böyle olduğunu bilmiyorum.

Ne düşündüğümü bilmiyorum.
Gücüm olsaydı da sana o eski deliliğimi anlatabilseydim.

Her ne olursa olsun ayaklarımın üzerinde durmayı öğrendim.
Ama şimdi içimde karşı koyamadığım, yüreğime yayılmasını engelleyemediğim bir duygu var.

Bana ne olduğunu bilmiyorum.
Kendime bile inandıramadığım bu hain duygu iliklerime kadar yavaş, yavaş yayılıyor.

Ve yüreğim parçalanırcasına ağlıyorum.
Acı çekiyorum.

Nerede o şimdi her zaman içimi dağlayan gurur.
Belli ki o da terk etti beni en muhtaç olduğum zamanda.

Şimdi bir mucize olmasını bekleyemem.
Çünkü o mucizeler hiçbir zaman gerçek olmaz.

Benim için yüreğimin eski coşkusu ve yüzümdeki eksik olmayan gülümseme yok artık.

İçimdeki dalgalar kesildi.
Bunu itiraf etmek gerekirse;asla göründüğüm kadar güçlü olamadım.

Benden bana ait olan her şeyimi alabilirsim.
Sevecenliğimi, sıcaklığımı, sabırsızlığımı, neşemi.

Ama en önemlisi olan sevgini ASLA!…