bir ağaç çürüyor ayakta
denize karşı yapayalnız
dökülmüş yaprakları yaz ortasında
derine düşen darmadağın anıların
son türküsünü söylüyor
dalın uzantısı olmuş
sonbahar biçiminde bir kuş
türküsünü dinliyor ağacın
burda bu deniz kıyısında
ağaç kuş bir de ben
bir de çürüyen kökün kederli sesi
oluyoruz dünyayla haşır neşir
aydınlanıyor yüzlerimiz,
hüznün dalgalarıymış deniz

yerini buluyor çürüyen ağaç
kuşta denizde bende

Budala Dergisi Nisan-Mayıs 2002 sayısı