Şükran?a: Annesi ölenler kardeştir

İpek mendildin dane dane
Yusuf?a urgan, örülmüş gözyaşıyla?

Yalnız bana mı? Kaç ömrün bahçesine güvercin
gökyüzü ırmağı, okyanus dalı
Gülüşün? Ah o, özlemin yorulmaz kanadı
Kim en çok neyi?
Onun dili, gülüşün?

Halatlar boynuma dolandıkça? Seni
Bağdat?ta bir beden daha toprağı öptükçe? Seni
Çocukların yoksulluğundan gece üşüyor. Gecenin teninde? Seni
Dünya ağlıyor meyhanede, arabesk
bir şarkıya kaptırmış kendini? Duyunca? Seni
Yıldız kayıyor gökyüzünde? Kimbilir kimin? Görünce? Seni

Sözlüğümsün? Yazım Kılavuzum? Özgürlük düşüm

Tren yolunu sildim, asfaltı da? Kozalakları,
naneleri ?bitmişler dere kenarında?, yaz yağmurlarını,
ışıltılarını kış güneşinin, çam dallarından sarkan buzlarda
onları, ömrümün balkonunu süsleyen manzaraya

Koydum da? Kuzuları analarından kaçırmakla
geçti çocukluğum. Süt için, süt için?
Beni kim kaçırdı anamdan
Ne için? Ne için?

Koptu salıncağımın ipi, kırıldı dut dalı
Onarılmazım. Belki böyle kanaya kanaya

Geleceğim. Öp oğlunu, kokla?

Gök bildiğim gök değil, üzerime çevrilmiş namlu
el tetikte, şaştı coğrafyasını kalbim

Çok eski bir anı gibi, tut elimi