topraktan bir çiçek koparıyorum
kanı bulaşıyor ellerime yüreğimin
başımı kucağına yaslıyorum annemin
derin bir mavi oluşuyor kaşlarında denizlerimin
alıp gidiyorum topal şapkasını aşklarımın
çıkarıp soyunuyor martılar gözlüklerini tirşe yalnızlıklara
-soru; ben artık senin denizkabuğun değilim.
-cevap; peki şimdi ben senin neyinim ışığım?

(Dize, Haziran 2002)