Kızanlar efenin maiyetindeki askerlerlerdir. Kızan kelime anlamı olarak; Batı Anadolu?nun bazı yörelerinde ?Çocuk? anlamında kullanılan bir sözcüktür.
Kızanların; Mintanlarının kolları uzundur. Giyimleri sade, cepkenleri sırma işlemelidir. Başlarının ortası traş edilir. Uzun namlulu silah olarak da ?Martin? kullanırlardı. Efenin izni olmadan evlenemezlerdi.
Zeybekliğe Geçiş Töreni :

Kızanlar belli kurallar çerçevesinde zeybekliğe geçerler.Yapılan törende halka olma, çok önemlidir. Yalnızca zeybek adayı kızan ayakta durur, yatağanını çeker, üç kez öperek efenin önünde diz çöker. Efe de aşağıdaki andı içirir:

– Bu koca dağların sahibi kim?
– Erimiz!
– Yiğiti kim?
– Efemiz!
– Yiğit kime derler?
– Sözünde durana, efesiyle ölene !
– Korkak kime derler?
– Sözünden dönüp, aman diyene!
– Varyemezlere acımalı mı, dayak mı haktır?
– Dayak haktır!
– Susuz derelerde kavak bitermi?
– Bitmez.
– Bitkisiz diyarlarda duman tütermi?
– Tütmez.
– Adem kuşağına bel bağlanırmı?
– Bağlanırsa ağlanır.
– Yiğitlerde ne yoktur?
– Merhamet yoktur.
– Şeytan?a bel bağlanır mı?
– Yardımcımızdır bağlanır!
– Sözünde durmayan kahpe bacının kızanı olsun mu?
– Olsun.
– Şu dualı yatağan böğrüne batsın mı?
– Batsın.
– Doğru söylediğine Nasuh tövbesi olsun mu?
– Olsun.

Bu and içme bitince, efe kalkıp defne ağacının yanında durur. Zeybekler çevresine toplanırlar. Efe, zeybek adayının yatağanını defne ağacına saplar; zeybek adayı kızan, efesine sadık kalacağına and içerek yedi kez yatağanının altından geçer. Ardı sıra tüm zeybekler de geçerler. Efe yeni zeybeğin alnını, yeni zeybek de efesinin elini öper. Efe, yatağanı defne ağacından çekip yeni zeybeğe verir. Böylece kızan artık zeybek olmuştur.