Yetişkin sınıflardan birine şöyle bir ödev verdim:”Sevdiğiniz birine gidin ve ona kendisini sevdiğinizi söyleyin.”
Bir sonraki dersin başında, öğrencilerimden biri şöyle başladı sözlerine:”Geçen hafta bize bu ödevi verdiğinizde size sinirlenmiştim. Bu sözleri söyleyebileceğim hiç kimsemin olmadığını düşünüyordum. Eve giderken bir anda yüreğimin sesine kulak verdim,işte o zaman kime “Seni seviyorum”diyeceğimi anladım.Bundan beş yıl önce babamla aramızda tartışma geçmişti ve o günden bu yana o sorunu çözememiştik.Önemli aile toplantılarının dışında birbirimizi görmemeye çalışıyorduk ve hemen hemen hiç konuşmuyorduk.Eve vardığımda babama kendisini çok sevdiğimi söylemeye hazırdım.
“Bu kararı almak bile üzerimden büyük bir yükü kaldırmıştı.”Saat 5.30'da annemle babamın evlerinin kapısını çaldığımda kapıyı babamın açması için dua ediyordum.Çünkü kapıyı annem açarsa kendimi tutamayıp,ona kendisini sevdiğimi söyleyememekten korkuyordum.Kapıyı babam açtı.Hiç zaman harcamadan eşikten adımımı attım ve “Baba,buraya seni sevdiğimi söylemeye geldim”dedim.
Babam sanki bir anda başka bir adam olmuştu.Yüzündeki ifade yumuşadı,kırışıklıklar yok oldu ve ağlamaya başladı.Kollarını açtı,beni kucakladı ve bana,”Ben de seni seviyorum,oğlum,ama bunu hiçbir zaman dile getiremedim”dedi.
Fakat sizlere anlatmak istediğim esas nokta bu değil.Babam ziyaretimden iki gün sonra kalp krizi geçirdi ve hala hastanede.Şimdi yaşam savaşı veriyor.Şimdi sizlere şu mesajı vermek istiyorum.Yapmanız gerektiğine inandığınız hiçbir şeyi ertelemeyin.Ya babama olan sevgimi ifade etmek için hala bekliyor olsaydım?Yapmanız gerekeni yapın,hiç beklemeden…
Dennis E.Mannering
(Daha güzel bir dünya için adlı kitaptan)