Hasan Pulur'dan (24.05.2008-Milliyet)
*****************************************
BİR olay anlatalım…
Yıl 1935, Urfa Milletvekili Ali Saip, Atatürk'e suikast iddiasıyla
yargılanır. Adalet Bakanı Şükrü Saracoğlu'dur; her duruşmadan sonra
Cumhuriyet Başsavcısı Baha Arıkan'la birlikte Çankaya'ya çıkar, davanın
gidişini ve duruşmayı anlatır. Atatürk her sefer “Meslek görevin neyi
emrediyorsa onu yaparsın!” der.
Bir gün Atatürk, Başsavcı Baha Arıkan'ı çağırır ve doğrudan sorar:
“Ali Saip davasının sonu ne olacak?”
Başsavcı, “Mahkemenin kararını beklemek gerek” der demez, Atatürk
sinirlenir,:
“Mahkemenin kararı ne demek? Mahkemeni de kapatırım, hâkimleri de
atarım, seni de atarım!”
Herkes gibi savcı da heyecanlanır, karşısında Atatürk vardır, ama bilir
ki “Gazi”nin karşısında doğru konuşulacaktır, doğrusu ne ise o
söylenecektir, ayağa kalkar:
“Mahkemeyi de kapatabilirsiniz, hâkimleri de, beni de atarsınız, ama
adınız tarihe Mustafa Kemal olarak geçmez.”
Atatürk'ün gözleri yaşarmıştır:
“Çocuk, ben de senden bunu bekliyordum.”
Dava sonuçlanır, Ali Saip beraat eder.
İşte bugünkü yargıçlar, bugünkü savcılar güçlerini ''o günkü''
yargıçlardan, savcılardan almaktadır.
******************************************