Bir kentin ortasında,Odasında bir evinSerilir ayaklarının ucunaBozkır ıssız ve derin.Ne zaman yanına konsaAyrılık bir özlemin. Adından bir güvercinSesim, sesim, sesimTakılıp kara bir çalıya,Çırpınır kurtulmak için.Bir kentin ortasında,Odasında bir evin.

Şimdi aşk kaçmış bir ilmektir gövdenin örgüsünde,Uykusuz bir gecenin çitlerine takılan.Sökülür durmadan uzayan ipliğiyle,Sarılır mekiğine sabahınÜrkek bir güvercin halinde.Ve sen eksildikçe o güvercin tamlanır,Kanatlanır böylece köpüren özlemiyle.Uçar gider geçmiş bir günün ardından,Bir tüy kalır geriye senin bittiğin yerde.

Koyup zarfın içine, üstünü acıyla pulladımSana bir sevinçlik menevişli kuş yolladım Son kuşlarımdı bunlar, dedim telef olmasınGeçti artık göğsümde kuş barınmaz anladım Esti rüzgâr bozuk bozuk, örselendi yüreğimEksik gedik nem varsa ezberden tamamladım Bende sönen şavkıması sürsün diye yaşamınBu kuşları senin için gözlerimde sakladım Kim…

Tenha bir eylül bahçesindeBir bardak konyak, kitap ve kahveOtururken dalmış kendi kendime,Güz rüzgârı geçiyor kitabımın içindenOt kokan nefesiyle. Hızla çevirerek sayfalarınıSavuruyor bütün harfleriGözlerimin önünde,Koparıp kimbilir hangi sözlerdenİrili ufaklı belki binlerce. Telâşla kapatıyorum kapağını kitabınBastırıp üstüne elimle.Bakıyorum herşey yerliyerinde;Tenha bir eylül bahçesindeBir bardak konyak, kitap ve…

Tutkuyla sarıp, hüzünle çözerekGünün aydınlık yumağını,Bir sabır tezgâhındaDolanır alışkın parmakları. Uzanır sessizce bozkır.Kımıltısız nakışları. Uyumsuz bir kuştur yalnızDuramayan yerinde.Sık ilmekler arasındaOynatan kanatlarını. Uzanır sessizce bozkır,Kımıltısız nakışları. Ve o kuşun söküğünüÖrerken bir çiçeğin sarısı,Uçuşurlar havadaKırpık yün parçaları. Uzanır sessizce bozkır,Kımıltısız nakışları.

Benim bu dünyada bir yerim olmadı,Kuytu gövdemi saymazsak eğer.Gövdem ki varla yok arası,Hem varlığa, hem yokluğa değer.Ama yüreğim hiç solmadı. Bir gül koklayayım izin verin de. Ben yaşama da, ölüme de inandım;Tamamlarlar sanırdım eksiklerimi.Çarşıları hep birlikte gezerdik;Biri dostumsa, sevgilimdi öteki.İkisinin adını yanyana andım. Bir soluk…

Günlerden öyle bir gündü;Üstüne tarih düştüğüm.Gözümün önüne geldi birdenBalkıyan güzel yüzün.Ve yüreğim yandı söndü,Ter bastı avuçlarımı.Bir işlek kovan uğultusuKapladı kulaklarımı.Uzandım usulca cigarama;Yavan ömrüme katık.Ben o gün öldüm gülüm,Bir daha ölmem artık.

Durmadan avuçlarım terliyor,İnildiyor ardımdanGirdiğim çıktığım kapılar.Trenim gecikmeli, yüreğim bungun,Bir bir uzaklaşıyor sevdiğim insanlar.Ne zaman bir dosta gitsem,Evde yoklar. Dolanıp duruyorum ortalıkta.Kedim hımbıl, yaprak döküyor çiçeğim,Rakım bir türlü beyazlaşmıyor.Anahtarım güç dönüyor kilidinde,Nemli aldığım sigaralar.Ne zaman bir dosta gitsemEvde yoklar. Kimi zaman çocuğum,Bir müzik kutusu başucumdaVe ayımın…

Bazan oturduğum yerdeKendikendime dalıp giderim,Bulanık geçmişimle.Genişleyen halkalar çizerim,Bir düşün uyanık imgesine. Gölünüze taş düşerim. Sizse hep konuşursunuzSığınıp kof sözlere,Kaçarak kendinizdenUğuldayan hüznünüzle.Telâşla geceyi bulursunuz. Gözünüze yaş düşerim.

Bir yerden uzaklaştıkça,Yaklaştıkça bir başka yere;Daha iyi anlaşılır bir gurbetçininNeden her zaman bir kedi vardır gözlerinde.Ve neden kendisinden büyüktür elleri,Bir güvercin gezinir gölgesinde. Yüzünün kavruk engebesinde,Bir çatlak durmadan ilerlerKırık çizgileriyle.Bir yerden uzaklaştıkça,Yaklaştıkça bir başka yere.

Bu benim garipliğim,Bak ağacın çatalında;Rüzgarlı kuş yuvası,Sallanır durur hala.Bu benim hasretliğim,Bak denizin dalgasındaGider gelir kıyıya,Oynaşır durur hala.Bu benim bezginliğim,Bak duvarın sıvasında;Pul pul olmuş dökülür,Dökülür durur hala.

Toprağın da vardır bir kişiliğiHer insanın nasıl bir iklimi varsa.Bir toprağı anlatmak değil mi kiBir insanı anlatmaktır biraz da.

Bir kabuk içindeBirbirinden ayrılmaz(:)Aşk ve acı yüreğimdeİkiz badem içidir.

Sevgilim aşk da çevreye uayr,Susuzluk kaktüsü dikenle kaplar. Bak bazı kadınlar kaçmaz çoraplarınUzun bacakları olmuşlar. Ve bazı giysiler içinde çalımlaMerdivenden iniyor adamlar. Çocukların gül dudağındaZift gibi yapışkan kara sakızlar. Öyle yalnızız ki bu panayırdaSevgimiz durmadan bir taşı ovar. Sevgilim aşk da uyar çevreyeVe kendine parlak…

Sevdaydı bulduğum sende,Sende buldum senden geçtim.Terk ettim sanma sakın;Yeni bir hızla bilendim,Çağıldayan özgür sesinde. Şimdi gel durdurma beni. Çünkü sevda bir nehirdir,Akar insan bütünlüğüne.Türlü kollar alarakKatar onları benliğine.Yürekten yüreklere yönelir. Şimdi gel dondurma beni.

Ben şimdi biraz daSenin için görüyorum;Gökyüzünün parlak,Bakış seken mavisini.Ben şimdi biraz daSenin için duyuyorum;Gecenin o sarsak,Yokuş çıkan ezgisini.Ben şimdi kanayarakSenin için yaşıyorum;Sazan derisi gibiGünlerimi külle soyarak

Adıma özenenler ah bir bilseler kaç kaç göçük ceset yaşadım çürüdüm bugünlere kadar ben

Neden kedi seven Bir insan Olduğumu Biliyorum da Kedisiz ve sevgisiz Getiriyorum Yaşadığım günlerin Yaprak döken sonunu?

1971 de DTCF Felsefe bölümündeki eğitimini tamamladı. 1976 yılında ilk şiir kitabı 'Gezgin' yayınlanıncaya kadar resimle uğraştı, sergilere katıldı, kişisel resim sergileri açtı. Ortadoğu Amme İdaresi Enstitüsünde çalıştı, 1979 yılında öğretmenliğe başladı. Bingöl ve Karaman'da felsefe öğretmenliği yaptı, 1990 yılında emekliye ayrılarak Ankara'ya yerleşti. 2…

Saçlarında şimşek parçaları, dilinde kırağı, Sen kimin yetimisin, Kimi bekliyorsun durduğun yerde? Sağır bir günün sonunda dilsiz bir gece Sarıp sarmalıyor seni, Gökyüzü gıcırtıyla kapanıyor üstüne. Bak ömrün yarılandı, Karanlığı kullanmayı öğrenmelisin. Yazısı akmış ıslak bir sayfa elinde, Yara bere içinde morarıyor şiirlerin. Artık tutunacak…