Araya hiçbir şey girmemiş gibisürüp gider mi yenidenyarıda kalan söyleşibirbirine bağlanır mı sözcükleranımsar mısın ne dediğimihışmı geçince karagünlerin

İncecik bir ilkyaz yağmurualtında yürüyen şemsiyelilero kadar güveniyoruz ki birbirimizedinip dinmediğini anlamak için yağmurunbakacağımız yerde bir cama, bir su birikintisinebakıyoruz birbirimizin şemsiyesine.

annem mi bir kadıngeciken bir kadın gece yatısınaölüm kendini göstereli babamın saçlarındangünübirlik bir kadınüsküdar'la istanbul arasında babamdı sakalıydı babamınbir akşam göle batırdıçıkmamak üzere bir dahahepsi de ekmek kokardısayısı unutulan parmaklarının akşam bir attır bütün ülkelerdeserin esmer bir attırterkisine çocukların bindiği

bir o mu bırakmış yıldızlarını damlaraavutmaya çıkmış dağ başlarınıbir o mu silâhın çamurunda yatanelinin parmakları yüreğine doğru öldüğü gün kadar kimse güzel olmadı

siz bir kıraldınız nasıl hatırlamamkoyacak yer bulamayan ellerineadamlarının sırtından başkakıraldınız olmasın mı o kadar da deniz sizindi düşüp düşüp sarılmalar deniziay durduğunda gecenin bir yanınasaçlar varmak üzereyken öteki saçlarasizindi yan yana uyumak gecesi kan ise yiğittir bütün bilinenlerdenel ile koymuş gibi yanına vardığınıznasıl hatırlamam siz…

taşlığına uzanmış zayıf terliklerinin leylâay gibi leylâ gibi ay gibi leylâarkası budala memeleri orta budalakimsenin kimseye git demediği leylâinmiş yukardan kirlenmiş ağızları yangındayeninin yeni olan gözlerine sokulganayakları adımlı saçları taşkın sokulganvardıkça leylâ soğuklara seğirten adamlarher biri bir başka günle karşı duvardagözlerine kadar yorgun adamlargözleri ne…

sen benim korkum musun uyuyup uyanmayansorulsa nerden nasıl günlerin yatağınadüzelmez kıvrımıyla bir daha kalkmamanınkaşlarını getiren çizilmiş bir adamabir tutup bir çekerek yüzünü yargıçların yüzünü sana borçlu her akşam bir kadınınyüzünü sana borçlu her akşam bir kadınınkorkuma çıplaklığı beyazlığı yakışansen benim dargınımsın sevişme otağınababası aşk bıkkını…

açılmış bir uykudur gözleri masada çocuğun böyle baktığı harita kusacak gibi olduğu korkudanen yakın elini tuması annesinin ölmüşler çizgileri çizilmiş ne bilsin ölmüşler ölüme arkalarını dönerek çizgileri çizilmiş kızların ardahan'ıngözleri görünmez olunca uykudan ağlamaktan kan mı geçmiş artık bu kadar beyaz taşlar örtüler bu kadar…

korkak değilim umutsuz değilim bundan böyledeğiştirdim sana yaraşmayan günlerimi verdiklerinle sana yaraşmayan ne varsa bir bir çıkarıp attımyeller esiyor şimdi o büyük karanlığımın yerinde geldin kutsal bildiklerimi yeniden tanımladınülkemi bir bakışta bağladın güzelliğine en varılmaz yerlere vardırdın ellerimien gizli denizleri açtın gemilerime sensin artık adı…

Nerden geldiğini soruyorsun ya, bir söyleşi kadar kısa-dır diyorum; ama dünyanın geçmişi kadar da köklü:Ter döken ilk insan senin soyun, toprağı ilk işleyen,ilk yapıyı ekleyen doğaya; akşam olurken bir su kıyısında,belini ağaca verip de ilk türküyü söyleyen.Diyorum ki acılarla yoğrulmuştur soyunun tarihi, amayalnız onun şafağından…

Yürüdüğün vakit seninle birlikte yürüsün diye kentler-deki daracık sokaklar,geniş alanlarına çıksın diye alınterinin,yürüdüğün vakit değişsin diye dünyave yaşam mutlu bir türkü olsun diye dağlarda tek tek yakılan bu ateşler.  

Hadigel birlikte yazalım bu şiiriadımmetin olsun bu kez benim de hadibenim sesimle ama senin hüznünden hadibenim acımdan ama senin sesinlebirliktesöz edilsin bu şiirde   Birlikteyazalım hadi ölüme karşıkonuşalımbir yürekten hadi bir ağızlakimseayırt etmesin kimin söylediğininereyekadarı benim nerden sonrası seninkıvrılakıvrıla yanan bir kağıtta   Değdirirdeğdirmez kanatlarını…