Başkasının tutsağı! Başkasından bana ne,Benimkilerin bile hesabı şaştı, aman.Peki, niyedir bunca şenlik ve bunca neşeSenin vişne dudaklarını gördüğüm zaman? O beni yersin ve rezil etsin, bırak,Duyuyorum ben işte inildeyen sesini.Hayır, o hiçbir zaman bana dayatmayacak,Başkasına tutkuyla bağlı düşünce imi Ve hiçbir zaman inanmam mümkün olduğunaTanrısal…

?B i z d e nY a l ı n ı y o k, d a h aO n u r l u s u b i z d e n, d a h aA z g ö z y a ş ı d ö…

** * Taş bir sözcük düştü parçalandıHenüz yaşayan göğsümde.Zararı yok, ben zaten hazırdım.Gelirim bunun da üstesinden.Başımda işim çok bugün:Belleği sonuna değin öldürmek gerek,Taşlaşması gerek ruhunVe yaşamayı yeniden öğrenmek.İşte? Yazın hışırdayan sıcak soluğuBayram gibi sarıyor pencereyi.Ben çoktan sezmiştim buAydınlık günü ve boş evi. Çeviri: Azer YARAN

Ne çok isteği var tatlı yârin!İsteksizdir elbet aşksız insan.Sevinç duyarım suyun sâkinSaydam buz altında kalışından. Ve atların buza ? yardım et Tanrı?m! ?O aydınlık ve kırılgan olan,Sakla, sende kalsın mektuplarım,Gelecek?tir bizi yargılayan. Açık, apaçık olman için veBilge görünmen için onlara,Senin o şanslı yaşamöykündeHiç yer verilir…

* * *İnsanların yakınlığında gizemli bir çizgi var,Bu çizgiyi aşamaz tutku ve ölesiye sevmek.Korkunç bir ıssızlıkta varsın birleşsin ağızlarVe çatlasın, parça parça dağılsın yürek. Dostluk da güçsüzdür burada, yılları daYüksek mutluluk ateşinin,Ruh özgürdür ve yabancıdır buradaAğırkanlı bitkinliğinde şehvetin. Çılgındır koşanlar buna erişmek için,Erişenlerse bir özlemle…

Biri ölünce,İmgeleri değişir artık.Gözleri başka görür, ağzı bambaşkaGülümsemelerle gülümser gülümserse.Bunu bir ozanınCenazesinden döndüğümde anladım.O zamandan bu zamanaBirçok kez doğrulandı anladığım. 1940 Çeviri: Sabit YILMAZ – Mustafa ZİYALAN

Aynı bardaktan içmeyeceğizNe sıcak şarabı, ne suyu,Kuşluk vakti öpüşmeyeceğiz,Pencereden bakmayacağız akşama doğru.Sen güneşle soluklanıyorsun, ben ayla,Ama düştüğümüz aynı sevda. Sadık ve sevecen dost, benim yanımda,Senin yanındaysa neşeli bir sevgili.Gri gözlerindeki korkuyu anlıyorum sanma,Ve bu çektiklerimizin sensin sebebi.Sıklaştırmıyoruz ayaküstü buluşmalarımızı.Ne çare ancak böyle koruyabiliriz huzurumuzu. Şiirlerimde…

Buzdan bir el kalbimi sıkıştırıyordu sankiAma bir düşte yürüyor gibiydim;Sağ elimin eldiveniniÇıkarıp sol elime giydim Bitmez tükenmez gibi geldiler banaOysa topu topu üç taneydi basamaklar?Benimle öl..? diye fısıldadıAkçaağaçların arasından sonbahar ?Aldatıldım ben.. Üzgünüm..Uçarı, kötü yazgım aldattı beni??Dedim ki ?Ben de, ben de öyleyim..Ölürüm? Ölürüm seninle…

Bilmiyorum, yaşamakta mısın, öldün mü?Dünyada bir yerlerde bulabilir miyim seniYoksa, akşamın yaslı karanlığındaBir ölüyü mü düşünmeli.. Her şey senin için: Gün boyunca dualarım,Uyuşturan ateşi uykusuz gecelerin;Şiirlerimin beyaz sürüsü,Ve mavi yangını gözlerimin.. Hiç kimse daha yakın olmadı bana,Hiç kimse böylesine üzmedi beni,Acıya salıp gidenler bile,Okşayıp bırakanlar…

Yaban balı özgürlük kokar,Toz, güneş ışını kokar,Bir kızın ağzı -menekşeVe altın -hiçbir şey kokmaz altın.Tereotu su kokar,Aşk ise elma,Ama biz, biliyoruz artıkYalnız kan kan gibi kokar?Romalı yöneticinin halkın önündeTopluluğun ölüm bağırtıları altında,Ellerini yıkaması boşunadır,İskoçya kraliçesinin* sıska avuçlarınıOğuşturması boşunadırKan damlalarını silmek içinKral sarayının boğucu karanlığında? 1933…

Geceleyin beklerken gelişini onunYaşamım pamuk ipliğine bağlı sankiGençlik, şan, özgürlük nedir kiKarşısında o güzeller güzeli konuğun Geliyor kavalıyla, kaldırıp peçesiniVe takılıp kalıyor gözlerine gözlerim?Sen miydin? diyorum ?Cehennem sayfalarınıYazdıran Dante?ye?? Yanıtlıyor: ?Bendim.?1924Çeviri: Ataol BEHRAMOĞLU

Rus Edebiyatının en büyük kadın şairi, Akmeizm akımının temsilcisi Anna Ahmatova 23 Haziran 1889?da Ukrayna?da Odessa yakınlarında Bolşoy Fontan?da doğdu, 5 Mart 1966?da Moskova yakınlarında Domodedovo?da yaşamını yitirdi. Asıl adı Anna Andreyevna Gorenko idi. Babası gemi mühendisi olan Ahmatova?nın çocukluğu Çarskoye Selo?da ve Petersburg?ta geçti….

Onulmaz ağrı şan olsun sana!Gri gözlü kral dün öldü bir anda. Sıkıntılı ve alaca bir sonbahar akşamıydı.Kocam eve dönünce metanetle mırıldandı. ?Biliyor musun avdan ölüsüyle dönmüşler,Cesedini yaşlı meşenin dibinde bulmuşlar. Ne kadar da gençti, yazık kraliçeyeAğarmış bütün saçları bir gecede.? Ocağın üzerinden piposunu bulduVe gece…