Herkes bozuk saat gibi kendini
taşıyor kesik bileğinde
tül ve siyah, ruh ve suret ve tuz…

bundandır yazının büyük günahı
sözün kendini vurrnası bundan
çünkü hayatta her söz daha az söz
her vazgeçiş daha az sancılı bundan
ilk böyle yazıldı: “dağıl kavmim ey”

elimden tut beni yalnızlıklara götür ,
ölmek ne can sıkıcı ömrüm ey
ilk ölüm, eski ölüm; töresiz ölÜm

ayet gibi, karanlıkta, sessizce,
ölüm yüziime indi ve gördüm
iyilik olsun diye sustum ve öldüm.

(Dize / Temmuz 2006)