Hummalı bir hayatın içinde hummalı bir koşturmacayla yaşıyoruz.
Bazen ne yaptığımızı ya da neyi yapmadığımızı hiç düşünmeden…
Bazen yaşadığımız hayata bir anlam bile yüklemeden.
Bazen de yaşayıp yaşamadığımızı bile sorgulamadan.
Yaşayıp gidiyoruz işte…
Yaşam insana sunulmuş bir fırsat, bir armağandır.
Bize sorulmadan bu hak bize tanınır ve de sorulmaz bize geri alınacağı zaman.
Geldiğimiz gibi gideriz adeta…
Erol Can Özdokumacı diye birini tanımazdım.Ne annesini, ne babasını…
Acı haberi olmasaydı böyle birinin varlığından dahi haberdar değildim.
Keşke ölmeseydi de ben de onu tanımasaydım ne zararı var.
İnsan hayatı ne kadar da ucuz güzel memleketimizde…
Behçet Necatigil’in bu şiirini Erol Can Özdokumacının ailesine ithaf ediyorum.
Acılarını tüm Manisa’lılar ve hatta Türkiye’deki herkes gibi yakından paylaştığımı
bildirmek istiyor ve kendilerine başsağlığı diliyorum.

BAŞSAĞLIĞI

Ben uzaklarda olmalıyım, çok uzaklarda
Acılar unutulduktan sonra
Dönmeliyim.

Ölümlerin karşısında şaşırıyorum
Ne desem ki
Düşünüyorum.

Kalanları ağlıyor gidenin
Benim gözlerim kuru
Herkes bana bakıyor, biliyorum
İçlerinden geçenleri.

Başsağlığı dilemek
Garibime gidiyor
Ölen öldü, sen yaşa
Küçültmeye benziyor.

Beni böyle kitaplar mı yaptı ne
Kağıtlarda gidenlere içlenip ağlayan ben
Hayattaki ölümlerde put gibi duruyorum.

Ben canavar ruhlu muyum
Bir ölü evinde tek söz söylenmeden
Put gibi duruyorum

kimse anlamaz derdimi
Ben uzaklarda olmalıyım, çok uzaklarda
Bir yakınım öldümü.

BEHÇET NECATİGİL

– 06.01.2009