ahlat ağacı tempo tutarken Mendelson?a
mavisi koyulan gökte
gecenin sihri dolaşır
soluk soluğa
sadece bir yakarış duyulur yıldızlardan
hışırdayan yaprağın arasından bakınca denize
yosunları küsmüş deniz uykusu kıyıda
çakıllar ninnisiz çocuklar kadar öksüz.

kemanlar rüzgarca batar tene
ay koştururken geceye kendini
ürperince yıldızlar
dağılır saçların denize geceye ve bana
sonsuz renklerine bürünür karanlıklarda
aşk kalkınca ayağa
geçer içinden yağamayan bulutun

soluğu eskiden kalma karanlıkta
çağrısı ellerinde nazlı düş
derinde saklı gülüşün giz-inci
açar içini lotus çiçekleri

bölünmüş uykularda çığlıklar gecikmiş
çağlar sonra uyanınca tanrılar
görülmemiş düşleri
duyulmamış çığlığı
sen gör
sen duy
şimdi