Fatih'te yaşardı o zamanlar
Evimizin karşı köşesinde
At Pazarı'na çıkan yokuşta
Tek katlı evlerden birinde
Bir oda bir mutfak filan
Oralardı yaşardı Anjel ablam
Penceresinde düğme çiçekleri
Ve koku saçan ıtırlar
O güzelim yaz ikindilerinde
Oyunlarımıza bakardı Anjel ablam
Dirsekleri yastığının üzerinde
Kimi dalgın kimi sevecen
Durup durup gülümseyen

Deli fişek bir çocuktum
Dur durmazdım yerimde
Ne zaman düşsem, itişip kakışsam
Gelir kucaklardı Anjel ablam
Öpüşleri konardı yanaklarımın üstüne
Göğüslerinin sıcaklığı yüzümün değdisinde
Anlatılmazdı kokuları
Gizli tatlar uçururdu yüreğimde

Bilirdim dayıma sevdalı
Dayım eve girince geceleri
Sıkı sıkı kapardı perdelerini
Söndürürdü ışıkları
Kıskanırdım kendimce
Burulmuş çocuk gözlerim
Vermek için o yaman haberi
Bir koşu giderdim içerdekilere
“Anjel ablam” derdim
Herkes susardı evin içinde
Ben yine durmazdım
“Anjel ablam dayım… ” derdim
Bir tek annem gülerdi
Okşayıp saçlarımı
“Sus bakim, git oyna” derdi

Biz okula başlarken sonraları
Göçtük Kadıköylere
Fatihlerde kaldı Anjel ablam
Unutulup geçti
Üstümüzden aktıkça zaman

Şimdi ne At Pazarı var
Ne tek katlı dizi evler
Ne oynaşan çocuklar
Ne yanaklarıma konan öpücük
Ne uçuşan tatlar
Nerdesin sen Anjel ablam
İlk aşkım ilk sevdam
Toprağın nerde
Kimseler tanık olmasa da yaşadığına
Öpüşlerin durur hala
Çocuk sevinçlerimin üzerinde