Çocuğum da büyüyor benim gibiBir bahar dalıyla öpüşerek ilkAyrılığın burcundaVe acının kundağındao.(yelesi gümüştensevdası sütbeyazterkisinde ölüm) çocuğum da büyüyor benim gibikoca bir oyuncakçı dükkanısanarak dünyayıve masaldaki kafdağındao. (yelesi gümüştensevdası sütbeyazterkisinde ölüm) çocuğum da büyüyor benim gibinişangahlarla nişanlanıptadarak barutuve dalyanların ağındao. (yelesi gümüştensevdası sütbeyazterkisinde ölüm

acıyla okuyorum attila jozsef'ihazin ve sararan güzün şarkısıylakarşılıksız bir kuğu aşkı gibi aklut gölü kadar derin bir acıyla acıyla okuyorum attila jozsef'iikimiz de doldurup yalnız kederleaynı çeşmeden hayatın güğümünütünelleri aynı bir kara trenle acıyla okuyorum attila jozsef'iikimiz de savrulan mor çığlıklarınkatmışız çivitini aşkların ateşineve o…

duvarda, solgun ışıklarla oynaşmadabir örümcek ve düşüncelerimince bir tığlaörüyor ağını, sessizcegünbatıyor. kara battaniyelibir ölü yürüyor sonrakireç döküntüleri ne kadar dabenziyor ona,öldürülmüş bir arkadaşınınfenerini tutuyor,içli bir madenci şarkısıyla geçerkenşehrin dikenli telleri arasından. limanda yük boşaltıyordu kardeşidünya genişpergeliyle yer açıyordu,onunla koşanların kalbindeve bir gül ağacınıntomurcuğunda yeniden açıyordu….

Bütün anneler, annelerin en güzeli,Sen, en güzellerin güzeli.Onüçünde evlendin,Onbeşinde beni doğurdun,Yirmialtı yaşındaydın,Yaşamadan öldün.Sevgi taşan bu yüreği sana borçluyum.Bir resmin bile yok bende,Fotoğraf çektirmek günahtı.Ne sinema seyrettin, ne tiyatro.Elektrik, havagazı, su, soba,Ve karyola bile yoktu evinde.Denize giremedin,Okuma yazma bilmedin.Güzel gözlerin,Kara peçenin arkasından baktı dünyaya.Yirmialtı yaşındaykenYaşamadan öldün…Anneler…

Kalabalıkta kalabalıkça yalnızlıkYalnızladıkça birbirimiziHaydi çoğalalımÇoğaltarak kendimiziBir canım çoğal da bin can olIsıt yaşlıların yalnızlıklarını ilinsin üşümüşlüğü bırakılmışlarınÇoğalın dudaklarım çoğalın sonsuzÖpün bütün ağlayan çocukları kimsesizÇoğal gözlerim çoğalGör bütün görmeyenlerde yapayalnızEllerime tutunun ellerime çoğalınOkşayın sevecenlikle çocuklarıHıçkırırlarken uykularında bile

Yüz metrede beni herkes geçerDörtyüz metrede pekçoklarıGeçer çoğu sekizyüz metredeAma ben bırakmam yarışı Beni bin metrede geçersinBen yine koşarımOnbin metrede öndesinKoşarım ben yineYirmi kilometrede geçersinHep koşmaktayım Otuz kilometredeKırk kilometrede de geçersinBen koşuyorum hâlâAma ellinciYada altmışıncı kilometredeSoluğun tükenip bir yerdeDayanamaz düşersin Bak koşuyorum hâlâÇünkü ben bir…

Uslanma hiç hep deli kalBüyüme sakın çocuk kalEs deli deli böyle kalSon harmanında sevdanınTüken toz toz savrula kalSuçüstü bulmalı ölümÖlürken de sevdalı kal …

Şimdiden duyuyorumHerşey birdenbire olacakŞuramda bir kılcal damarYada beynimde bir sinir ucu O anda biyerlere atılmış eski bir kemanınYalnızlıktan gerilmiş bir teli kopacakYada terkedilmiş bozuk bir piyanodanTek notalık si minörden bir ses çıkacak Karanlıkta ve yalnızken dinlemeliBu konser modası geçmiş adamınYaşamı boyunca sunmak isteyip deVeremediği ilk…

Mapus damı bana çok şey öğrettiAma en çok sabretmeyiYalnızken kalabalık olmayıKalabalıktayken de kendimle kalmayıVe sürekli kavga edipDurmadan kendimle barışmayıHiç göçünüp yüksünmedenİhanetlere katlanmayıBeş metrede beşbin metreyi yürümeyiVe duvarların darlığındaDünyaları dolaşmayıVe hepsinden de çokBütün yuvarlakları yüreğimde bileyip sivriltmeyiİnsan olmayı insan olmayı..

Demek yazamadanDemek okuyamadanDemek konuşamadanHem de ölmeden yaşanabilirmişAma sevmeden yaşanamıyor Üçgülüm Bir ölüyle bir canlıBir bedeni bölüştükSağ yanım ölmüşSol yanım capcanlı Demek yazamadanDemek okuyamadanDemek konuşamadanAma düşünebildiğim için seni yaşıyorumYaşayabildiğim için sevmiyorumSevdiğim için yaşıyorum Bir kolum bir elim bir bacağım ve dilim tutmuyorÖyle bir sevgi var ki…

Bilirsiniz sözümde hep durmuşumdur duracağımSevgilime sözverdim ben yirmi yıl yaşayacağımDüşmanlarım sevinmesin yirmi yıl sonra yok diyeBelli değil yirmi yıla ne zaman başlayacağım.

Yine yalnız değilim her zamanki gibiBu Uzakdoğu gecesinde yokluğunlayım Aramızda yirmibeşbin kilometreSen kıştasın ben yazdayımSen bir yarısında dünyanınBen öte yarısındayımYine de bırakmıyor ellerimi yokluğunDaha da bir gönlümcesinVarlığından bin kat güzelO yalımsal çıplaklığın yalaz yalazVe en gizlerden konuşurken ellerinİçimden gelmiyor mektup yazmak demedenSevişiyoruz yirmibeşbin kilometreden

Yanyana geldikçe daha uzakBirlikteyken daha kimsesizBir ağırı sızım sızım yeri belirsizO da yalnızBen de yalnızAcılar tütüyor bacamızdanGörünmeyen taş duvarlar örmüşüzDuvar olduk kendimize kendimizNe yana dönsekKendimize çarparız.

Bu hafta sonu İzmir Kitap Fuarı 17. kez açılıyor. Her Kitap fuarı geldiğinde sanki düğün bayram gelmiş gibi sevinip, kendimi düğünün delisi gibi hissediyorum. Hani köy düğünlerinde köyün delisi olur ya damattan gelinden daha heyecanlı ve mutlu işte öyle bir şey. Yazarçizer değilim ama kitaplarla…