Denize bakmadan yazdıkça,kaleminin ucunun titrediğini duyuyor –deniz fenerlerinin yakıldığı andır bu. Çeviren : Cevat ÇAPAN

1.Hava kararıncaya dek Eline almıştı kadının elini. Konuşmuyordu uzaktan, belki de kendi içinde, güçlü atışını duyuyordu denizin nabzının. deniz, çamlar, tepeler eliydi kadının Ona söylemese bunu, nasıl tutabilirdi o eli? hava kararıncaya dek kımıldamadılar. Sadece iki eli de kırık bir heykel vardı ağaçların altında. 2….

Şiire, aşka ve ölüme inanıyorum, diyor,işte bu yüzden ölümsüzlüğe de inanıyorum.Bir dize yazıyorum, dünyayı yazıyorum; ben varım; dünya var.Bir ırmak akıyor serçe parmağının ucundan.Yedi kere bu ırmak gökyüzünün mavisi. Yenidenilk gerçek oluyor bu arılık, bu benim son dileğim. ——————————————————————————–

Sessiz gece. Sessiz. Ve sen vazgeçtinbeklemekten. Nerdeyse dingindi her yer.Birden, orada olmayan kişinin o canlıdokunuşunu duydun yüzünde. Gelecek.Sonra kendi kendine çarpan pancurların sesi.İşte rüzgâr da çıktı. Ve biraz ötede,kendi sesinde boğuluyordu deniz. ——————————————————————————–

Kadınlar çok uzakta. "İyi geceler" kokar çarşafları.Masaya ekmek koyarlar yokluklarını hissetmeyelim diye.Sonra anlarız suçun bizde olduğunu. Sandalyeden kalkıp"Bugün çok yoruldun," deriz ya da "Boş ver, lambayı ben yakarım." Kibriti çaktığımızda, o yavaşça döner ve tarifsizbir dikkatle mutfağa yönelir. Sırtı nice ölülerle,kamburlaşmış, hüzünlü bir tepe-aileden ölüler,onun…

Yavaş yavaş gece iniyor mahalleye. Uyuyamıyoruz.Şafağı bekliyoruz. Bekliyoruz ki güneşbir çekiç gibi çarpsın saç damlara,çarpsın alınlarımıza, yüreklerimize,bir ses olsun, o ses duyulsun – başka bir ses,çünkü sessizlik silâh sesleriyle dolu, başka yerlerden gelen ——————————————————————————–

Gece karşımızda, pencereleri kapalıiki katlı yetimhanenin cephesi gibi duruyordu. Ertesi gün, ağaçların altında bir kadınbir diken çıkardı ayağının tabanından – bizim her gece üstüne bastığımız o aynı diken. ——————————————————————————–

Yapraklarla gizlenmişti yüzün.Birer birer kopardım yaprakları sana yaklaşmak için.Son yaprağı kopardığımda, sen gitmiştin. Sonrabir çelenk ördüm kopan yapraklardan. Kimsem yoktuverebileceğim. Ben de çelengi alnıma yerleştirdim. ——————————————————————————–

Burada, karmakarışık odamda,toz tutmuş kitaplarlaölü ve dalgın bakışlar,bu duraksayan gölgeler arasında,bir ışık sızıntısı;o gece durupçırılçıplak soyunduğun yerde.

Yağmurda yürüyor. Hiç acelesi yok.Islak parmaklıklar parlıyor. Gizli birkızıllıkla kararmış ağaçlar. Ağılınbir köşesinde eski bir otobüs tekerleği.Mavi ev alabildiğine daha mavi.Hiçlik böyle aydınlanıyor demek. Taşlar düşüyor.Eller kapanıyor. Boş bir dosyayüzerek yaklaşıyor nehirde. Ama senin adınbelki de dosyanın öbür yüzündedir. ——————————————————————————–

Çukuru ölçtük, kirecin içine attık ölüleri;sonra en ince ayın altında kayığa bindik,dördüncü arkadaş demir kutuyu kucağına almış,sanki içindeki gizli bir ateşten ısınıyormuş gibiüstüne eğilmişti. Duman yükselmedi,öylece kaldı suların üzerinde. ——————————————————————————–

Bir şey bilmiyorum – dedi – bir şeyim yok, bir şey değilimburadaysam, dünyanın içinde, çakılmış bir büyük kanatla göğsüme,o'dur öğrendiğim tek sözcük, söyler ağlarım-onu tanıyorum, onunla varım, onu haykırırım rüzgâra-uykusuz ıssız gecelerde öldürenlerin öğrettiklerionca taşın taşlanmanın altında – yalnız bir sözcük:Özgürlük, Özgürlük, Özgürlük.

BARIŞ Çocuğun gördüğü düştür barış.Ananın gördüğü düştür barış.Ağaçlar altında söylenen sevda sözleridir barış. Akşam alacasında, gözlerinde ferah bir gülümseyişle döner ya babaelinde yemiş dolu bir sepet;ve serinlesin diye su, pencere önüne konmuş toprak testi gibiter damlalarıyla alnında…barış budur işte. Evrenin yüzündeki yara izleri kapandığı zamanağaçlar…

20. Yüzyıl Yunan şiirinin büyük ustalarından Ritsos, 1909'da Peloponnesos Monemvasia'da doğdu. On yedi yaşında Atina'ya gitti. İlk şiirlerini bu dönemde yayımlamaya başladı. >Epitaphios (1936) adlı kitabı Atina'daki Zeus tapınağında törenle yakıldı. Siyasal görüşleri yüzünden Metaksas ve Papadopulos dönemlerinde Ege adalarında sürgün olarak yaşadı. Ayışığı Sonatı…