Eray CANBERK (1940-….) İstanbul'da doğdu. Haydarpaşa Lisesi'ni bitirdi. İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi ile Yüksek Öğretmen Okulu'nun Fransız Dili ve Edebiyatı bölümlerinde gördüğü öğrenimini yarıda bıraktı. İlkokul öğretmenliği ve çevirmenlik yaptı, yayınevlerinde çalıştı. Afşar Timuçin ile birlikte Kavram Yayınevi?ni kurdu, yönetti. Milliyet Çocuk, Bando, Kırmızı Balon…

107. Özlem ateşiyledağlanan yürekti.Sağaldığı suda(can bulduğu)kavrulmak neyin nesi? 108. Gelir yer eder, birden,oysa ne kadar uzaktı,geçmişte, dip köşede,-ölümlerden ölüm beğen- 109. -Güz yakın.-Evet! Yarın değil, öbür gün!-Belki daha da yakın!-Evet? İçimizde! (Şiir Ülkesi 31, Nisan 2005)

kimsenin görmediği gizli bir eylülde yollarda yürür tenhalığa yatkın hüznü bir sigara tüttürür inceden ince geceye saklar bir kimsesizliği andıran gündüzünü görmediği nice şehirler içinde bir şehir Aydın kim bilir nasıldır bitimsiz yolları alanları "sizin kendinize benzeyen bir sevginiz vardı" der de söylemez içinde gizler…

aşağı kattaki teyze çiçeklerini canı gibi seviyor çocuk gibi bakıyor onlara ama biz bahçede oynarken horluyor bizi çiçekleri gibi davranmıyor çocuklara yukarı kattaki amca otomobiline tutkun nedense

gülyüzlü çocuklar ve İstanbul görünüşleri kör bir adamın sattığı bayram tebrikleridir daha çok izinli askerler ve inşaat işçileri almak için uzağından bakarlar bakarlar ve bakarlar alamazlar

sevdam seni durmadancan evinde yeşertirçiçekçe ve çocukçasıralı sırasız ikide bir nice yıkım nice ılgargeçer iz bırakaraknice geç kalmış baharacımıza eklenir çocukları da alanölüm sıra beklemezyara üstten kapanırsızı içerden dinmez ölüm yıkım ve sevdayaşamakla başa başbaşlangıç belli belirsizbitim belirli nokta

hiç değişmedi sansen öyledıştangir içeri – göz göz olmuş- ama yerinmez -çünkü kendi yerinde-ayrıca neden değişsin konumsöyleyaşanırken hep ortak duyum eğri bir çizgi dudak -acı gülümseyiş-her zaman vardıyanıltan hiçdeğişmedisansenöyledıştan  

doğduğum yerden kopupdoyduğum yere vardımher şeyimi unutupyarama tütün sardım selam benden eşe dostakarım yorgun oğlum hasta sızlayarak kapandıgörünürdeki yaragurbet yeni dert açtıacı kattı acıma turna değil yardan haber getirenheves değil beni sizden ayıran hemşeriyiz belki deözlemimiz de yanıgelmişiz yaban elealın teri kolay mı beyaz mendil…

niçin senden ayrı bir kaderi yaşıyor kafasını yasak bir kitap gibi yüreğinde taşıyarak sonra sen sarı saçları salkım saçak ve beyaz öğlelerinde akasya neyle avunur ak duvarlardan başka eğer solarsa kaçmak her dalgası kayalara tutsak bir deniz ve yaprağı düşen akasya kör ışıklarla sabaha varır…

bu kent büyük bir ihaneti gizliyorsabahlara dek inlemesinden belliseni nasıl uzak kentlere götürsemnasıl uyutsam nasıl dinlendirsembu kent gizliyor büyük bir ihaneti bu kent küçücük adamları büyütüyor utanmadanışıl ışıl yanan lâmbalarıpişman gözleridir pişman gözleridir pişmanbir ölüyü suçlamak kadar anlamsızüstüme üstüme geliyor hiçbir şeyanlatmadan anlatmadan anlatmadan ben…