Gözlerinde deniz, gözlerinde gemiGözlerinde çırılçıplak çocuklar Rüzgar esiyor rüzgar, meltemdirGüzel dünya üzerinde matemdir Kalbimizin üç köşesi yangın yeri, perişanGüzel şehir diri diri perişan Güzel yağmur, çirkin olur yoksul gözündeİsyan değil, arzudur, şimşek şimşek parlayanKonuş toprak, konuş meydanİnsanoğlu her gün daha perişan.

Birinin bıçak vardı elinde,birinin beyaz bir gül,İkisi de yorgundu,Sokak çocukları halinde. Bıçaklısı bıçağını sapladı,Çiçeklisi çiçeğini koklattı,Kayboldular meyhaneler içinde,Kaldırımda gül ve bıçakkardeş kardeş kaldılar.

Niçin yaşadığını, öldüğünü bilmeyendert çeken dostÇürüyen dost,Sizin için söylüyorumMilyonlarda harp ölüsü adınaİyiliğin, kardeşliğin, ümidenAynı hakkın, hürriyetininsanlığın şarkısını IIBiz insanlarBir avucun Beş parmağı kacar kardeşBoyun eğmiş, razı olmuşGömülmüşüz çamuruna alın terininMayasına hamuruna kara ekmeğin. Fabrika bacaları çatlayacak hırsındanSefaletler, felaketler ve kötü niyetHer gün götürüyor içimizden biriniŞu…

İnadına mı güzelsinAkşamüstleri,Demir parmaklıktan gördüğüm deniz?İnadına mı fiyakanYan yan gidişinTombul kıçlı gemi?

– Karıma – Biliyorum nerelere gideceğimiEsen rüzgarlar boyuKarlı dağlar ve şehirler üstündenİnsanların güneş gibi doğduğu. Uyandım renk renk saadetler içindeSevdimse de güldümse de sendendirGüler yüzlü insanlardan çırılçıplak ağaçlaraRüzgar rüzgar giden sevgi bendendir. Hava keskin ve kurakEs rüzgar es, bucak bucakBiliyorum nerelere gideceğimi.

Bombalarla şehirlerKucak kucağaÖlülerle toprakBeni de alnımdan bir kurşun öptü

Dağlarda insan sesi varŞehirde insan sesiRüzgar değil insan sesiDünyamızda dolaşan

Arzusuyla göç etmediKelepçeli götürdülerGece yarısı Ay vururdu odasıBir daha görünmedi

Ağaçlara kara kuşlar dadanmış Elmalar delik deşik, baba ölmüş, alacaklı sarmış evi Yüreğimiz delik deşik, Rüzgarların çeneleri çözülmüş toprak bizi çekiyor Dünyamız delik deşik.

Çalmasın kapımı kimseciklerimBoş bulut yıldız yalnızlığındaÇok uzun gözlerinin içindeyimÇalmasın kapımı kimseciklerim Çok uzun gözlerinin içindeyimSonsuzluğumu içiyorum bebeklerindenKörkütük zehir zıkkımÇalmayın kapalı kapım Küflü bir akşamüstü terliUludum arınmamış camlardaNe telefon ne kapı ziliÇalmasın ben evde yokum Çok uzun gözlerinin içindeyimÇalmasın kapımı kimseciklerim

Her yerde aynı hava, aynı koku, aynı dertKorkuyorumSen de kaçma bu şehirdenYalnız bırakma beniGökler bile değişiyor lahzadaArdından geliyor bakGüneşiyle bulutuyla gökyüzüBütün şehir, bütün deniz, yeryüzüSen de kaçma bu şehirdenYalnız bırakma beniBen fakir bir sahilinKahır yüklü çocuğuKorkuyorum

Yürümüş otlar dizineKentin ışıkları gözüneHerkes cümbüşüne sazınaİlmik senin boğazına Vardı elbet bir merhaban bu kenteGeldiler gördüler mi sallandığını acabaSalıncaklar kuruldu şimdi başka ağacaDirin kaça, ölün kaça Ne dört kitap, nice mezhep, nice dinBu ağacı insana insan diye gösterin

Başımı rakı değil döndürenBu öğle sıcağındaEkmek kokusundan da güzelAlnının ter kokusu. Ver meyveni mürdüm ağacıArzum gibi yağ yağmurBütün şehir şahittirBu kadını sevdiğime.

Kaç bin alkış, gözyaşı ucuSarmaş dolaş arkadaşlık pabucuAynaların bu kaçıncı öpüşüBu gece mi bu yağmurun yağışı Bir oyuncu geçiyor iki büklüm susYaşadığı günlerin doruklarındanKala kala bir yağmur gözlerinde birikenAynalarca uykusuz

1916 yılında Lüleburgaz (Kırklareli)'da doğdu,. 5 Haziran 1971 tarihinde İstanbul'da öldü. Edirne Öğretmen Okulu ve Ankara Devlet Konservatuvarı'ndaki öğrenimlerini tamamlamadan bıraktı. Bir süre Paris'te yaşadı. Sinema ve tiyatrolarda başrol ve karakter rolleri oynadı. Kendi kurduğu tiyatroları yönetti. Başlangıçta Cahit Saffet imzasını kullandı. 1935-1940 arasında hece…

Gözlerim kan denizi,Geleceğe sıçrıyor geçmişteki sızı. Bir lokma bir hırka olmasa da olur,İnsanoğlu ancak acılarla yoğrulur.Dost, düşman yanyanalaştı;Tırafiği zor bir çamur kavşaktayız:Yaşamak geç, ölüm dur!

Ağacım, dört kol çengi kıyametHer dalımda bir memleketUzar kollarım uzarTaşımda toprağımda bereketKöklerimden başlar hürriyetBana çarptıkça anlarYağmur yağmur olduğunuRüzgâr, rüzgâr. Taşımda toprağımda kıyametKöklerimden başlar hürriyet.

Ekmeğimi gözyaşıma bandım da yedim.

Ben bir harp esiriydim Bulutları seviyordum, hürriyeti seviyordum İnsanları seviyordum, yaşamayı seviyordum Bulutları gözlerimden boşalttılar bir gece. Yalan söylemeyen bir dünyada. Ben de yalan söyleyemem. Ve ben şeffaf, tertemiz Pırıl pırıl bağırıyorum: Yetişir oltaya yem Dile küfür olduğumuz, Yetişir bozuk para gibi savrulduğumuz. Gözlerim var,…

Çok yakında bir günÇok yakında bir günAğır uykulardan uyanacaklarZor kapıları açacaklarYere sağlam basacaklar. Sevgiden sırılsıklamYangınlanacak aşklarÇok yakında bir günÇok yakında bir günİnsanlar insan gibi yaşayacaklar. En dar en karanlık sokaklarÇok yakında bir gün Çok yakında bir günBayramlaşıp ışıyacaklarHürriyet giyecek aydınlık ayaklar.